بخشى از فضائل متفرقه اهل بیت علیهم السّلام‏

 (2) [صواعق محرقه ابن حجر ص 13] از «امام احمد حنبل»، «محاملى»، «مخلص»، «ذهبى» و دیگران از «عایشه» نقل کرده‏اند که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: در یکى از اوقات «جبرئیل» بر من نازل شد و گفت: مشرق و مغرب عالم را گشتم، مردى را برتر و والاتر از محمّد صلّى اللّه علیه و آله نیافتم؛ و خاور و باختر زمین را گشتم، پسران پدرى را عالى مقام‏تر از بنى هاشم نیافتم  .

مؤلف گوید: «مناوى» این حدیث را در [متن فیض القدیر 4/ 499] آورده است و اظهار مى‏دارد که این حدیث را «حاکم» در «الکنى و الالقاب» و «ابن عساکر» از «عایشه» روایت کرده‏اند  .

 «متّقى» گفته است که این حدیث را «دیلمى» از «انس» روایت کرده است و «مناوى» هم در [کنوز الحقایق ص 153] و «محبّ طبرى» در [ذخائر ص 17] نقل کرده و مى‏گوید: «ملا» هم در «سیره» به نقل آن پرداخته است و در [الریاض النضرة 2/ 208] نقل کرده است که مردى به «ابن عمر»، گفت: یا ابا عبد الرحمن! درباره على چه مى‏گویى؟ در پاسخ گفت: على علیه السّلام از اهل بیت است و کسى همتاى اهل بیت نیست  !

 (2) [حلیة الاولیاء ابو نعیم 7/ 201] به سند خود، از «بخترى» نقل کرده است که حضرت على علیه السّلام خطابه‏اى ایراد کرد- حدیث را ادامه داده است تا آنجا که گفت:- مردى از جاى خود برخاست و گفت: و تو یا امیر المؤمنین؟ در پاسخ فرمود: ما اهل بیتى هستیم که کسى را نمى‏توان با ما قیاس کرد  .

 «محب طبرى» گوید: این حدیث را «امام احمد» در «مناقب» نقل کرده است  .

مؤلف گوید: «ابن حجر» هم در [صواعق ص 90] به نقل از «امام احمد» آورده است  .

 (2) [الاصابة 1/ قسم 1/ 144] گوید: «ابو الشیخ» در «تفسیر» اش از طریق «قیس بن براء» از «عبد الله بن بدر» از پدرش روایت کرده است که رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود: کسى که مى‏خواهد به خوبى بمیرد و از آنچه در اختیار دارد به خوبى بهره‏مند گردد، مرا بهترین خلیفه اهل بیتم بداند و به خوبى از آنان نگهدارى و جانبدارى کند  .

مؤلف گوید: «ابن حجر هیثمى» در [صواعق ص 111] این حدیث را نقل کرده و در آخر آن حدیث، چنین آورده است: کسى که مرا در اهل بیتم خلیفه نداند و آنها را جانشین من به حساب نیاورد، از عمرش بهره‏اى نمى‏برد و در روز قیامت در حالى بر من وارد مى‏شود که صورتش سیاه گردیده! «متّقى» این حدیث را در [کنز العمال 6/ 216]- با اضافات پیشین- نقل کرده است  .

 (3) [هیثمى در مجمع 9/ 163] از «ابن عمر» نقل کرده است که آخرین سخن پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله در حال احتضار این بود که مرا در اهل بیتم خلیفه بدانید و آنها را جانشین من بشمار آورید  .

 «طبرانى» این حدیث را در «الاوسط» نقل کرده است  .

مؤلف گوید: «ابن حجر» نیز در [صواعق ص 90 و 136] نقل کرده است  .

 [ذخائر العقبى محب طبرى ص 18] از «عبد العزیز» نقل کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: توصیه مى‏کنم تا هر چه بهتر و بیشتر با اهل بیت من مدارا نمائید که هرگاه بر خلاف اراده من با آنها رفتار کردید، فرداى قیامت با شما مخاصمه خواهم کرد و اطمینان داشته باشید با کسى که با او دشمن باشم، با او دادخواهى و مرافعه خواهم کرد و با هر کسى مخاصمه کنم، جایگاه او دوزخ خواهد بود! «محب طبرى» گوید: این حدیث را «ابو سعد» و «ملا» در «سیره»، بیان کرده‏اند  .

مؤلف گوید: حدیث مزبور را «ابن حجر» هم در [صواعق ص 90] متعرض است و «شبلنجى» در [نور الابصار ص 103] ذکر کرده است‏

 (1) [هیثمى در مجمع 9/ 168] از «ابو سعید خدرى» روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: خداى را سه گونه حرمت است و کسى که آن سه حرمت را رعایت نماید، خداى تعالى امر دین و دنیاى او را محفوظ مى‏کند. و کسى که حق آن سه حرمت را رعایت ننماید، خداى تعالى هیچگونه امر مربوط به او را حفاظت نمى‏کند و آنها عبارتند از: 1- حرمت اسلام 2- حرمت من 3- حرمت رحم من  .

 «هیثمى» گفته که این حدیث را «طبرانى» در «الکبیر» و «الاوسط» متعرض شده است  .

مؤلف گوید: «ابن حجر» این حدیث را در [صواعق ص 90] ذکر کرده و مى‏گوید: «طبرانى» و «ابو الشیخ» این حدیث را متعرضند  .

(1) و «محب طبرى» در [ذخائر ص 19] و طریق دیگرى که منتهى به غیر از حضرت على علیه السّلام مى‏شود، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: کسى که کارهاى شایسته و خیر براى اهل بیت من انجام بدهد و اهل بیت من نتواند جبران کار خیر آن شخص را در دنیا بنماید، من در روز قیامت جبران کار او را خواهم کرد. این حدیث را «ابو سعد» روایت کرده است و «ملّا» به تبع از او طریق اوّل را مورد نظر قرار داده است  .

 (2) [همان کتاب 8/ 151 و 6/ 217] از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله نقل کرده است  :

چهار تیره مردم‏اند که من در روز قیامت، آنان را شفاعت مى‏کنم: 1- کسى که ذرّیّه و بازماندگانم را گرامى بدارد؛ 2- کسى که نیازمندیهاى ایشان را بر آورده سازد؛ 3- کسى که بکوشد تا رفع گرفتارى و ناراحتى از ایشان بنماید؛ 4- کسى که ایشان را به دل و زبان دوست بدارد  .

 «متّقى» گوید: «دیلمى» هم این حدیث را نقل کرده است  .

مؤلف گوید: «محب طبرى» هم در [ذخائر ص 18] این حدیث را نقل کرده است  .

 (1) [کنز العمال 7/ 214 و مناوى در متن فیض القدیر 4/ 176] اظهار داشته‏اند: شفیعان روز قیامت به پنج دسته تقسیم شده‏اند: 1- قرآن 2- خویشاوندى 3- امانت 4- پیغمبر 5- اهل بیت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله. هر دو تن گفته‏اند که این حدیث را «دیلمى» در کتاب «الفردوس» نقل کرده است .

 (2) [ذخائر العقبى محب طبرى ص 18] از حضرت على علیه السّلام روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: روز جزا اهل بیت من و هر کس از امت من که آنان را دوست داشته است، مانند این دو انگشت در کنار حوض کوثر قرار مى‏گیرند.

 «محب طبرى» گوید: «ملّا» این حدیث را در «سیره» آورده است.

 (3) مؤلف گوید: حدیث مورد بحث را «متّقى» در [کنز العمال 6/ 217] با اندک اختلافى، چنین نقل کرده است: نخستین کسانى که کنار حوض کوثر بر من وارد مى‏شوند، اهل بیت من و کسانى از امتم مى‏باشند که مرا دوست مى‏داشتند.

 «دیلمى» این حدیث را از حضرت على علیه السّلام روایت کرده است.

 (4) [متن فیض القدیر 3/ 90] رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: نخستین کسانى از امتم را که در روز قیامت شفاعت مى‏کنم، اهل بیت من هستند و پس از ایشان، نزدیکترین مردم قریش را شفاعت مى‏نمایم، پس از ایشان از انصار، بعد از ایشان مردمانى از اهل یمن که به من ایمان آورده و از من پیروى کرده‏اند و پس از ایشان از عربهاى دیگر و بعد از ایشان عجم‏ها را شفاعت مى‏کنم و از میان این همه مردمى که به شفاعت من مى‏رسند، گروه اوّل که اهل بیتم باشند از همه با فضیلت‏ترند.

 «مناوى» گوید: «طبرانى» این حدیث را از «ابن عمر» روایت کرده است.

و در شرح «فیض القدیر» گوید: حدیث مزبور را «دار قطنى» در «الافراد» روایت نموده است- تا آنجا که ادامه داده است که مى‏گوید- حدیث مزبور را «ابو طاهر

مخلص» در حدیث ششم کتابش متذکر شده است.

مؤلف گوید: «ابن حجر» هم در [صواعق ص 111] این حدیث را نقل کرده و گفته که «طبرانى» هم به نقل آن پرداخته است. «مناوى» در صفحه 95 مى‏نویسد:

این حدیث را «مخلص»، «طبرانى» و «دار قطنى» آورده‏اند و «محب طبرى» در [ذخائر ص 20] یاد کرده است و مى‏گوید که «دیلمى» مؤلف کتاب «الفردوس» هم به نقل آن پرداخته است.

فضائل پنج تن علیهم السلام در صحاح ششگانه اهل سنت، ج‏2،

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در چهارشنبه 89/10/22 ساعت 9:22 عصر موضوع فضایل امیرالمونین علی بن ابیطالب(ع) | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

خداى تعالى اهل بیت پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله را شکنجه نمى‏کند

 (2) [مستدرک حاکم 3/ 150] به سند خود، از «عمر بن سعید ابح» از «سعید بن ابى عروبة» از «قتادة» از «انس» روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: خداى تعالى به من وعده داده است، هر یک از اهل بیت من که به یکتائى خدا و نبوت من اقرار کند، خدا آنان را شکنجه نمى‏کند. «عمر بن سعید ابح» گفته است که «سعید بن ابى عروبة» در روز جمعه این حدیث را روایت کرد و یک هفته پس از آن، در روز پنجشنبه در مسجد وفات یافت. وفات او موجب اختلاف مردم شد؛ گروهى گفتند: خدا جزاى خیر به تو ندهد که «رافضى» بودى! و از این ناحیه گرفتارى براى مردم بوجود آوردى؛ دیگران گفتند: خداى تعالى پاداش خیر به تو عنایت فرماید که اهل سنت و جماعت بودى و آنچه را شنیده بودى به گوش مردم رساندى. «حاکم» گفته است که این حدیث، صحیح است  .

مؤلف گوید: حدیث مورد بحث را «ابن حجر» در [صواعق ص 140] نقل کرده و صحت حدیث را تصدیق نموده است  .

 (1) [کنز العمال 6/ 215] رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرموده است که از پروردگارم درخواست کردم تا هیچیک از اهل بیتم را به دوزخ گرفتار نکند، خداى تعالى درخواست مرا در حق خویشاوندانم پذیرفت  .

 «متقى» گوید: «ابو القاسم بن بشران» این حدیث را در کتاب «امالى» از «عمران بن حصین» روایت کرده است  .

مؤلف گوید: «ابن حجر» حدیث مورد بحث را در [صواعق ص 111 و 95] نقل کرده و اظهار داشته که این حدیث را «ملا» در «السیرة» نقل کرده و «محب طبرى» هم در [الذخائر ص 19] به نقل آن پرداخته است و گفته است که این حدیث را «ملا» در «السیرة» و «ابو سعد» نقل نموده‏اند و «مناوى» هم در متن [فیض القدیر 4/ 77] نقل کرده و در شرح آن مى‏نویسد که حدیث مزبور را «ابو القاسم بن بشران» در «امالى» از «عمران بن حصین»، «ابو سعید» در «شرف النبوة»، «ابن سعد» و «ملا» در «سیره» روایت کرده‏اند و «دیلمى» و فرزندش هم بدون سند، آن حدیث را نقل کرده‏اند  .

 «مناوى» گوید: حدیث مزبور موافق با حدیث «ابن ابى حاتم» است که از «ابن عباس» در ذیل آیه شریفه وَ لَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضى‏ نقل کرده‏اند که از جمله خشنودى رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله یکى این بود که خداى تعالى هیچیک از اهل بیتش را به دوزخ نبرد  .

مؤلف گوید: «ابن حجر» در [صواعق ص 95] به نقل این حدیث پرداخته و اشاره کرده که «قرطبى» هم این حدیث را از «ابن عباس» روایت کرده است  .

و «سدى» هم به نقل آن پرداخته که خرسندى پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله در آن بود که هیچیک از اهل بیتش دچار آتش دوزخ نشود  .

 (2) [کنوز الحقایق مناوى ص 24] روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در هنگام دعا، عرض کرد  : «

اللّهمّ الیک لا الى النّار انا و اهل بیتى‏

»  ؛ پروردگارا! من‏واهل بیتم را بسوى خودت هدایت کن، نه بسوى آتش  .

 «طبرانى» هم این حدیث را نقل کرده است.

مؤلف گوید: بار دیگر «متّقى» در [کنز العمال 6/ 217] نقل کرده و مى‏گوید:

حدیث مزبور را «طبرانى» از «امّ سلمه» روایت نموده است. پیش از این در باب «على، فاطمه، حسن و حسین علیهم السّلام آل محمداند» حدیثى را متذکر شدیم که در آن آمده بود:

 «اللهمّ الیک لا الى النّار انا و اهل بیتى»

. (1) [الصواعق المحرقة ابن حجر ص 102] گفته است، «قرطبى» و دیگران از «سدى» نقل کرده‏اند که وى در ذیل آیه إِنَّ اللَّهَ لَغَفُورٌ شکور گفته است:

خداى تعالى گناهان آل محمد را مى‏بخشد تا بدین وسیله از حسنات آنان تشکر نماید.

مؤلف گوید: از حدیث مزبور بدست مى‏آید که هرگاه خداى تعالى گناهان اهل پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله را بیامرزد و از حسنات آنان، سپاسگزارى فرماید، ثابت مى‏شود که خداى تعالى اهل بیت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله را به شکنجه خویش دچار نمى‏سازد.

این حدیث هم از جمله احادیثى است که دلالت بر عنوان باب حاضر دارد با این تفاوت که دلالت آن بر عنوان حاضر به «دلیل التزام» است، نه به «دلیل مطابقه».

 (2) و نظیر این حدیث، حدیثى است که «محب طبرى» در [ذخائر ص 20] از حضرت على علیه السّلام روایت کرده است که از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شنیدم مى‏فرمود:

 «بار پروردگارا! اینان عترت رسول تو هستند، اینک بدکار ایشان را به نیکوکارشان و آنها را هم به من ببخشاى». رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله پس از این، فرمود: خداى تعالى که «فاعل ما یشاء» است درخواست مرا پذیرفت. عرض کردم چگونه به کار خود پرداخت؟ فرمود: آنچه را خواستم درباره شما بجاى آورد و در حق آنانکه پس از شما مى‏آیند به انجام مى‏آورد. این حدیث را «ملا» در «سیره» نقل کرده است

منبع:

 فضائل پنج تن علیهم السلام در صحاح ششگانه اهل سنت، ج‏2،

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در چهارشنبه 89/10/22 ساعت 9:7 عصر موضوع جایگاه حضرت علی (ع) نزد خداوند | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود: «مثل اهل بیت من مثل کشتى نوح و مثل باب حطّه در بنى اسرائیل است  »

 (2) [مستدرک حاکم 2/ 343] به سند خود، از «حنش کنانى» روایت کرده است که از «ابوذر غفارى» در حالیکه در خانه کعبه را به دست گرفته بود، شنیدم خطاب به مردم مى‏گفت: اى مردم! کسى که مرا مى‏شناسد، نیازى ندارد که خودم را به او معرّفى کنم و کسى که مرا نمى‏شناسد، من ابوذرم! از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شنیدم که فرمود: اهل بیت من مانند کشتى نوح‏اند، کسانى که در آن کشتى جاى گرفتند، از غرق شدن در آب نجات یافتند و آنها که از کشتى فاصله گرفتند و از آن تخلف ورزیدند، غرق شدند  .

 «حاکم» گوید: این حدیث طبق قواعد حدیث شناسى «مسلم»، از احادیث صحیح است  .

مؤلف گوید: «حاکم» همین حدیث را در [3/ 150] به طریق دیگر از «حنش» روایت کرده است و «متّقى» هم در [کنز العمال 6/ 216] نقل کرده و اظهار

داشته که این روایت را «ابن جریر» از «ابوذر» آورده است و «هیثمى» هم در [مجمع 9/ 168] متذکر است و ابراز مى‏دارد که «بزّاز» و «طبرانى» در کتابهاى «الکبیر»، «الصغیر» و «الاوسط»، به نقل آن پرداخته‏اند و «على بن سلطان» هم در [مرقات 5/ 610] در متن کتاب متذکر شده و در شرح آن مى‏گوید: حدیث مزبور را «امام احمد حنبل» روایت نموده است  .

 (1) [حلیة الاولیاء 4/ 306] به سند خود، از «سعید بن جبیر» از «ابن عباس» روایت کرده که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود  :

 «مثل اهل بیتى مثل سفینة نوح، من رکبها نجا و من تخلّف عنها غرق  »

  ؛ «اهل بیت من مانند کشتى نوح‏اند، کسى که به آن کشتى سوار شد، از غرق شدن در دریا رهائى یافت و کسى که از آن کناره گیرى نمود، در دریا غرق شد  ».

مؤلف گوید: «هیثمى» هم این حدیث را در [مجمع 9/ 168] روایت کرده و اظهار داشته که «بزّاز» و «طبرانى» هم آنرا نقل کرده‏اند و در [2/ 168] هم از «عبد الله بن زبیر» روایت نموده و حدیث را متذکر شده و مى‏گوید که «بزّاز» هم آنرا نقل کرده است و «محبّ طبرى» هم در [ذخائر ص 20] از حدیث مزبور یاد آورى نموده و اضافه کرده که حدیث مذکور را «بزّاز» از «ابن عبّاس» و «ابن زبیر» روایت کرده است  .

 (2) [تاریخ بغداد خطیب بغدادى 12/ 19] به سند خود، از «انس بن مالک» روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: «همانا مثل من و مثل اهل بیت من مانند کشتى نوح است، کسى که در کشتى نوح نشست، از غرق شدن در آب مصون ماند و کسى که از آن کناره گیرى کرد، غرق شد  ».

 (3) [سیوطى در الدر المنثور] در ذیل تفسیر آیه شریفه وَ إِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هذِهِ الْقَرْیَةَ فَکُلُوا مِنْها حَیْثُ شِئْتُمْ رَغَداً وَ ادْخُلُوا الْبابَ سُجَّداً وَ قُولُوا حِطَّةٌ، نَغْفِرْ لَکُمْ خَطایاکُمْ (سوره بقره، آیه 58)؛ و (به خاطر بیاورید) زمانى را که گفتیم  :

در این شهر (بیت المقدس) وارد شوید و از نعمتهاى فراوان آن، هر چه مى‏خواهید بخورید و از در (معبد بیت المقدس) با خضوع و خشوع وارد گردید و بگویید  :

خداوندا! گناهان ما را بریز! تا خطاهاى شما را ببخشیم و به نیکو کاران پاداش بیشترى خواهیم داد. «سیوطى» نوشته است که «ابن ابى شیبه» از حضرت على بن ابیطالب علیه السّلام روایت کرده که فرمود: «مثل خانواده ما در میان این امت، مانند کشتى نوح و باب حطّه است  ».

 (1) [کنز العمال 1/ 250] از «عبّاد بن عبد الله اسدى» روایت کرده است، هنگامى که در «رحبه» حضور على بن ابیطالب علیه السّلام شرفیاب بودیم، مردى بحضور مبارک على علیه السّلام رسید و از آن حضرت معنى این آیه را پرسید أَ فَمَنْ کانَ عَلى‏ بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ یَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ. حضرت على علیه السّلام در پاسخ او، فرمود: هیچیک از افراد قریش وجود ندارد که تیغهائى بر سر او کشیده شود مگر اینکه در رابطه با او، بخشى از آیات قرآن نازل شده است. به خدا سوگند! هر گاه مردم بدانند چه سخن شایسته‏اى از زبان پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله درباره ما جارى شده است، محبوب‏تر بود در نزد من، از اینکه همگى سرزمین «رحبه» از طلا و نقره مملو باشد؛ به خدا سوگند! مثل ما اهل بیت در این امت، مثل کشتى نوح است در میان مردم نوح، و مثل ما در این امت، مثل باب حطّة در بنى اسرائیل است  .

 «متّقى» گفته که این حدیث را «ابو سهل قطّان» در «امالى» و همچنین «ابن مردویه» نقل کرده‏اند.

 (2) بار دیگر «متّقى» در [کنز العمال 6/ 216] از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله نقل کرده است که: «مثل اهل بیت من در میان شما مثل کشتى نوح در میان قوم نوح است، کسى که در کشتى نوح نشست، نجات یافت و کسى که تخلف ورزید، به هلاکت رسید.

و همچنین مثل باب حطّه در بنى اسرائیل است» و گفته است که «طبرانى» این حدیث را از «ابوذر» روایت کرده است.

 (1) [هیثمى در مجمع 9/ 167] از «ابو سعید خدرى» روایت کرده است که از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شنیدم، مى‏فرمود: براستى مثل اهل بیت من در میان شما مثل کشتى نوح است، کسى که بر آن کشتى نشست، نجات یافت و کسى که تخلف ورزید، غرق شد؛ و براستى مثل اهل بیت من در میان شما مثل باب حطّه در بنى اسرائیل است، کسى که به داخل آن باب راه یافت گناهانش آمرزیده شد.

 «هیثمى» گفته است این روایت را «طبرانى» در «الصغیر» و «الاوسط» روایت کرده است.

 (2) [ذخائر العقبى محبّ طبرى ص 20] از حضرت على علیه السّلام نقل کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: مثل اهل بیت من مثل کشتى نوح است، کسى که در آن کشتى سوار شد، نجات یافت و کسى که به آن کشتى راه یافت برستگارى رسید و کسى که از آن تخلف ورزید، به دوزخ افتاد.

 «طبرى» گوید: «ابن السرّى» این حدیث را روایت کرده است.

 (3) [کنوز الحقایق مناوى ص 132] از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله روایت کرده است که فرمود: مثل عترت من مثل کشتى نوح است، کسى که در آن نشست، نجات یافت.

 «ثعلبى» این حدیث را نقل کرده است.

 (4) [کنز العمال 6/ 153] على بن ابیطالب علیه السّلام، باب حطّة است، کسى که در آن باب داخل شد مؤمن است و کسى که از ورود در آن خوددارى کرد، کافر است.

 «دار قطنى» این حدیث را در «الافراد» از «ابن عباس» روایت کرده است.

مؤلف گوید: «ابن حجر» این روایت را در [صواعق ص 75] و همچنین گفته:

 «دار قطنى» در «الافراد» از «ابن عباس» و «مناوى» در [متن فیض القدیر 4/ 356] این حدیث را آورده‏اند. و در شرح گوید: معنى باب حطّة آن است، آنچنانکه خداى تعالى ورود بنى اسرائیل را از باب حطّة با خضوع و خشوع، وسیله آمرزش آنان قرار داد، دوستى على علیه السّلام و پذیرش هدایت او و ادامه راهش و ولایت او را، وسیله‏

آمرزش و دخول در بهشت و نجات از آتش قرار داده است. و مراد از «خروج از او»، در حدیث، خروج بر اوست.

مؤلف گوید: بنا بر این کسى که بر على علیه السّلام خروج کند، کافر است. آرى! حقّا کافر است

منبع:

فضائل پنج تن علیهم السلام در صحاح ششگانه اهل سنت، ج‏2،

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در چهارشنبه 89/10/22 ساعت 8:53 عصر موضوع فضایل امیرالمونین علی بن ابیطالب(ع) | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

 استدلال بر امامت على علیه السّلام با حدیثى که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرموده، على علیه السّلام وارث من است‏

 (2) مؤلف گوید: اخبار باب قبل که دلالت داشت بر آنکه على علیه السّلام وارث پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله است، از جمله حقایقى است که ممکن است بر امامت آن حضرت پس از رحلت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله استدلال کرد. و توضیح استدلال محتاج به یاد آورى مقدمه مختصرى است به شرح ذیل و در این مقدمه براى اثبات بحث حاضر، لازم است به طور اجمال به معناى «تعصیب» و «عول» اشاره نمود. به همین مناسبت و در این رابطه مى‏گوئیم: هرگاه وارث میّت، منحصر به کسى باشد که در قرآن کریم مقدار ارثیّه او معلوم باشد از قبیل نصف یا ثلث یا ربع و امثال اینها، در این صورت گاهى ما ترک میّت، زائد بر ارثیه‏اى است که در قرآن اشاره شده است، در این رابطه است که عامه به کمک «تعصیب» اقدام مى‏کنند و زائد بر ارثیّه معلوم را به «عصبه» که خویشاوندان میّت از پدر و پسرش است، مى‏دهند و مادر و دخترش را از مازاد بر ترکه محروم مى‏دارند. و هرگاه وارث میّت، منحصر به دختر باشد،

نیمى از ماترک را که فریضه الهى است به وى مى‏دهند و نیم دیگر از آنرا به خویشاوندان او مى‏پردازند؛

 (1) گاهى است که ماترک از حد فریضه کمتر است که در این رابطه، علماى عامه از «عول» استفاده مى‏کنند یعنى نقیصه‏اى که پیش آمده است، بر همه وارثان وارد مى‏آورند؛ بنا بر این، هرگاه میّت پس از خود، دو دختر و دو تن پدر و مادر و یکى از دو زوج را باقى گذاشته باشد، ماترک وى این چنین تقسیم مى‏شود که دو تن دختر، دو ثلث از ما ترک و هر یک از پدر و مادر، یک ششم و زوج یک چهارم ارث مى‏برند و فریضه بر اندازه یک چهارم، نقص پیدا کرده است و این نقص بر همه کسانى که ارث مى‏برند، وارد مى‏شود. بدیهى است «عول» و «تعصیب» به حکم نصّ و فتوا از نظر امامیه باطل است و مازاد بر فریضه را به وارثانى مى‏دهند که به حکم قرآن، فریضه‏اى براى آنها تعیین شده است و به بستگان میت چیزى از ماترک او نمى‏دهند؛ بنا بر این در مثال اوّل، همه ماترک را به دختر مى‏دهند، به این معنى که نیمى از ماترک را به عنوان «فرض» و نیم دیگر آنرا به منظور «ردّ» مى‏دهند و هرگاه ما ترک کمتر از مقدار فریضه باشد، نقص ما ترک به سهم دو دختر وارد مى‏شود و بطورى که نصّ حاکى از آن است، نقیصه بر سهمیه همگان وارد نمى‏شود  .

با توجه به آنچه ابراز داشتیم، گفتنى است که حضرت على علیه السّلام به اجماع مسلمانان- از عامه و خاصه- از کسانى نیست که از ما ترک رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ارث ببرد و از نظر عامه به این شرح است که آنان اگر چه قائل به تعصیب‏اند، و لیکن عمو را بطور کلّى مقدّم مى‏دارند چه اینکه از یک پدر باشد (و از مادر دیگرى)، مانند «عباس» نسبت به پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله و چه عموى ابوینى باشد مانند حضرت على علیه السّلام نسبت به پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله؛ رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به غیر از فاطمه زهرا علیها السّلام فرزند دیگرى نداشت، به قول علماى عامه، نیمى از ماترکش سهم حضرت زهرا علیها السّلام و نیم دیگر از ما ترک آن حضرت صلّى اللّه علیه و آله، سهم «عباس» است. و اما از نظر خاصه که‏

قائل به «تعصیب» نمى‏باشند، همه ما ترک رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به عنوان «فرض» و «ردّ» متعلق به حضرت زهراى مرضیه علیها السّلام مى‏باشد  .

 (1) بنا بر این به اجماع مسلمانان، حضرت على علیه السّلام از کسانى است که سهمى در ما ترک رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ندارد و از آن حضرت ارث نمى‏برد و در این رابطه اخبارى که وارد شده است که على علیه السّلام وارث پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله است، منظور آنها سهم ما ترک نیست، بلکه مراد از همگى این سلسله از اخبار، در این رابطه است که على علیه السّلام وارث نبوى است؛ چنانکه در روایت «ابن عباس» آمده است که حضرت على علیه السّلام فرمود: «به خدا سوگند! من، برادر و ولى و وارث علم پیغمبرم» و در روایت «معاذ» آمده است که حضرت على علیه السّلام از پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله، پرسید: چه ارثى از شما مى‏برم؟ فرمود: همان ارثى که برخى از پیغمبران از پیغمبران دیگر ارث مى‏بردند  :

کتاب خدا و سنّت پیغمبر او و در حدیث مواخات آمده است: چه ارثى از شما نصیب من مى‏شود؟ فرمود: همان ارثى را که پیغمبران پیش از من از خود باقى گذاشته‏اند. على علیه السّلام پرسید: انبیاى پیش از شما چه ارثى باقى گذاشته‏اند؟ فرمود  :

کتاب پروردگار و سنّت پیغمبر خودشان. اینک اگر ثابت شود که على علیه السّلام وارث علم پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله است و علم کتاب و سنّت پیغمبر را از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به ارث برده است، ثابت مى‏شود که حضرت على علیه السّلام پس از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله امام است، چنانکه روش پیغمبران پیشین در این رابطه بود که هر کسى که وارث علم پیغمبران بود و بطور کامل از سنّت آنان اطلاع حاصل مى‏کرد، همان فرد هم، امام پس از آن پیغمبر بود. گفتنى است که علما و دانشوران اگر چه وارث پیغمبرانند و نعمت علم را از آنان به ارث دریافته‏اند و لیکن چنان نیست که علم آنان برابر با علم امام باشد؛ بنا بر این وارث کتاب و سنت بطور کلى، غیر از امام، دیگرى نخواهد بود و علماى امت از علوم پیغمبران مقدار کمى بهره برده‏اند

منبع:

فضائل پنج تن علیهم السلام در صحاح ششگانه اهل سنت، ج‏2،

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در چهارشنبه 89/10/22 ساعت 8:51 عصر موضوع فضایل امیرالمونین علی بن ابیطالب(ع) | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرموده است که پس از رحلت من دوازده تن حق خلافت دارند

 (2) [صحیح بخارى‏] در کتاب «احکام» به سند خود، از «جابر بن سمره» روایت کرده است که از پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله شنیدم مى‏فرمود: دوازده تن امیر خواهند بود. به دنبال آن کلمه‏اى فرمود که آنرا نشنیدم پدرم گفت: رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود همگى آنان از قریش‏اند  .

مؤلف گوید: این حدیث را «امام احمد بن حنبل» هم در [مسند 5/ 90، 92] به دو طریق روایت کرده است  .

 (3) [صحیح مسلم‏] در کتاب «امارت» در باب تبعیت مردم از قریش، به دو سند، از «جابر بن سمره» روایت کرده است که به اتفاق پدرم بحضور رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شرفیاب شدم و از آن حضرت شنیدم که مى‏فرمود: امر ولایت ما (یا امر دنیا) به پایان نمى‏رسد تا اینکه دوازده تن خلافت نمایند پس از آن، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله سخنى فرمود که آن را نشنیدم و از پدرم پرسیدم که پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله چه‏

سخنى فرمود؟ در پاسخ گفت: رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود که همگى این دوازده خلیفه از قریش‏اند  .

 (1) [همان کتاب‏] در کتاب «امارت» در باب پیروى مردم از قریش، به دو سند، از «عامر بن سعد» از «جابر بن سمره» روایت کرده است که در روز جمعه که شب آن، «اسلمى» را سنگسار کردند، حضور رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شرفیاب بودم و از آن حضرت شنیدم که مى‏فرمود: این دین تا روز قیامت همواره بر پاست و گزندى نمى‏بیند و یا فرمود: همواره دوازده تن خلیفه که همگى آنها از قریش‏اند، بر شما حکومت مى‏کنند  .

مؤلف گوید: «امام احمد حنبل» در [مسند 5/ 89] این روایت را آورده است  .

 (2) [صحیح ترمذى 2/ 35] به دو سند از «جابر بن سمره» روایت کرده است رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: پس از من، دوازده تن امیر، بر مردم امارت مى‏کنند. پس از آن، سخنى به زبان آورد که نفهمیدم و از کسى که در کنارم بود، پرسیدم: پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله چه فرمود؟ در پاسخ گفت: رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى‏فرماید: همگى آن امیران از قریش‏اند  .

مؤلف گوید: «امام احمد حنبل» در [مسند 5/ 92 و 94 و 99 و 108] این روایت را آورده است و «ابن حجر» هم در [صواعق ص 113] ذکر کرده و اظهار داشته که «طبرانى» هم آن را یاد کرده است  .

 (3) [مستدرک الصحیحین 4/ 501] به سند خود، از «مسروق» روایت کرده است که در یکى از شبها، حضور «عبد الله» بودیم و او به تلاوت قرآن مشغول بود که یکى از حاضران خطاب به او، گفت اى ابا عبد الرحمن! آیا هیچ اتفاق افتاد که از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله بپرسید که پس از ارتحالش، چند تن بر مردم حکومت مى‏کنند؟ «عبد الله» در پاسخ گفت: از هنگامى که وارد عراق شده‏ام پیش از تو

کسى این سؤال را نکرده است. آرى! همین سؤال را از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله پرسیدم که ایشان هم فرمود: خلفاى پس از من دوازده تن، به عدد نقباى بنى اسرائیل، مى‏باشند  .

مولف گوید: «امام احمد حنبل» هم در «مسندار به طریق در صفحه 389 و 406» این روایت را نقل کرده است و «هیثمى» هم در [مجمع 5/ 190] روایت کرده و اظهار داشته که «امام احمد»، «ابو یعلى» و «بزّاز» به نقل آن پرداخته‏اند و «متقى» هم در [کنز العمال 3/ 205] چنین نقل کرده است که تعداد خلفاى من به تعداد نقباى موسى علیه السّلام است و مى‏گوید که «ابن عدى» و «ابن عساکر» این روایت را از «ابن مسعود» نقل کرده‏اند و در [جلد 6/ 201] هم معترض است و اضافه کرده که «طبرانى» این حدیث را از «ابن مسعود» یاد نموده و باز هم در صفحه 201 مى‏نویسد: «نعیم بن حماد» این حدیث را در کتاب «فتن» از «ابن مسعود» روایت کرده و «مناوى» هم در شرح [الفیض القدیر 2/ 458] گفته است که حدیث مزبور را «ابن عدى» و «ابن عساکر» در تاریخ خود، از «ابن مسعود» روایت کرده است  .

 (1) [مسند امام احمد حنبل 5/ 86] به سند خود، از «جابر بن سمره» روایت نموده که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: تا دوازده تن خلیفه از قریش هستند، همواره این دین پابرجاست  .

 (2) [همان کتاب 5/ 92] از «جابر بن سمره» روایت کرده است که گفت: از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شنیدم مى‏فرمود: پس از من دوازده تن خلیفه که همگى آنها از مردم قریش‏اند بر مسلمانان حکومت مى‏کنند  .

مؤلف گوید: این حدیث را «ابو نعیم» در [حلیه 4/ 333] و «متقى» در [کنز العمال 6/ 60] مى‏نویسد: حدیث مورد بحث را «طبرانى» و «ابو نعیم» در «المعرفه» از «ابن عمر» یاد کرده و در صفحه 201 اضافه کرده که «طبرانى» حدیث یاد شده را

از «ابن عباس» نقل نموده است  .

 (1) [همان کتاب 5/ 106] از «جابر بن سمره» روایت کرده که از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله شنیدم مى‏فرمود: براى این امت دوازده خلیفه است  .

 (2) [کنز العمال 6/ 201] چنین روایت کرده است که بر این امت دوازده تن خلافت مى‏کنند و در پایه‏اى هستند که مخالفان نمى‏توانند به آنان زیانى برسانند و آنها همه از قریش‏اند .

 «متقى» گوید که «طبرانى» این حدیث را از «جابر بن سمره» روایت کرده است.

مؤلف گوید: «هیثمى» در [مجمع 5/ 190] روایت کرده که دشمنى دشمنان زیانى به حال آنان ندارد. راوى گوید: در آن حال متوجه شدم که «عمر بن خطّاب» پشت سر من در میان مردم قرار گرفته است و (مردم) حدیث را بطوریکه شنیده بودم تصدیق کردند و «طبرانى» هم آنرا روایت کرده است

استدلال و بهره گیرى از حدیث رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله که خلفاى من دوازده تن هستند

 (2) مؤلف گوید: از اخبار پیشین که در باب خلفاى دوازده گانه نقل کردیم، بدست مى‏آید که اخبار یاد شده از ادلّه قاطعه و نصوص آشکارى است که حقیقت مذهب شیعه دوازده امامى را تأیید مى‏کند و مذاهب دیگر را بطور کلى از اساس باطل مى‏شمارد و بطلان آنها از آن نظر است که دوازده تن خلیفه در حدیث رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله، با عقیده عامه که خلفاى راشدین را چهار تن و به انضمام خلافت حضرت امام حسن مجتبى علیه السّلام پنج تن مى‏دانند، و عددشان کمتر از دوازده نفر است، منطبق نمى‏شود.

و همچنین با خلافت دیگران از «بنى أمیه» یا «بنى عباس»، مطابقتى ندارد؛ زیرا عدد آنان از دوازده تن زیادتر است و علاوه بر این اکثر خلفاى «بنى امیه» و «بنى عباس»، فاسق و فاجر بوده‏اند و بیشتر عمر خود را، به باده‏گسارى و لهو لعب و گوش دادن به نواى خوانندگان و نواختن دف و خون‏ریزى‏هاى بر خلاف شرع‏

اسلام و محرمات دیگر، سپرى کرده‏اند؛ پس چگونه ممکن است که اینان خلفاى رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله باشند؟! و همچنین اخبار یاد شده که ویژه خلفاى دوازده گانه است، با اعتقادات فرقه‏هاى دیگر شیعه از قبیل: «زیدى»، «اسماعیلى»، «فطحى» و امثال آنها، موافقتى ندارد؛ براى اینکه پیشوایان این سلسله‏ها تعدادشان، از تعداد ائمه شیعه اثنى عشرى، کمتر است. در این رابطه باید گفت: اخبار مزبور متوجه و منطبق با عقیده شیعه دوازده امامى است که همان «ائمه طاهرین» باشند که عترت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و اهل بیت ایشانند که نخستین آنها حضرت على بن ابیطالب علیه السّلام و آخرین ایشان حضرت مهدى حجة بن الحسن العسکرى (عجل الله تعالى فرجه الشریف) است. و در پایان این کتاب، اخبارى که درباره ایشان رسیده، بطور تفصیل بیان خواهیم کرد.

 (1) «قندوزى» در کتاب «ینابیع المودّة» باب هفتاد و هفتم، از یکى از علماء عامه نقل کرده که وى حدیث «جابر بن سمره» را متذکر شده و اظهار داشته‏اند که در آخر این حدیث چنین آمده است: همگى خلفاى من از طائفه «بنى هاشم» اند.

 (2) «حافظ ابو نعیم» در [حلیه 1/ 86]، به سند خود، از «ابن عباس» روایت کرده که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: کسى که مى‏خواهد به مثل من زندگى کند و به مثل من بمیرد و در بهشت جاویدان که درختان آن را حق تعالى به دست خود کاشته است، جایگاهى به او اعطاء شود بر اوست که پس از من، على علیه السّلام را ولىّ خود بداند و پیروى از ولایت او نماید. و به ائمه و پیشوایان پس از من اقتدا کرده و از آنها پیروى نماید. آرى! اینان عترت من هستند و از سرشت من آفریده شده‏اند و کمال فهم و علم به اینها ارزانى شده است. واى بر امت من که فضیلت آنان را تکذیب کنند و رعایت صله و پیوند آنان را با من ننمایند! آرى، این گروه که از دروغگویان و قاطعان رحم هستند خداى تعالى ایشان را از شفاعت من محروم مى‏سازد

 منبع:

فضائل پنج تن علیهم السلام در صحاح ششگانه اهل سنت، ج‏2،

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در چهارشنبه 89/10/22 ساعت 8:36 عصر موضوع فضایل امیرالمونین علی بن ابیطالب(ع) | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت