در امان بودن پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ از خطا

روزی شیخ به خانة شریف بغداد (ابو عبدالرحمن محمد بن محمد بن طاهر) رفت، فقیه نمایی از اهل سنت در مجلس حاضر بود. پس روی سخن به جانب شیخ نموده و پرسید: «آیا این مطلب صحیح است که شیعه عقیده دارد که پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ از خطا و سهو در امان و محتاج به افراد رعیت نیست؟» شیخ مفید گفت: «بلی. ما را عقیده چنین باشد». پرسید: پس چرا خداوند او را به مشورت امر نموده است، آن جا که فرموده: «و شاوِرْهُم فِی الأمرِ»[1] بدیهی است که اگر محتاج به مشورت نباشد، هرگز خداوند او را با چنین آیه‌ای خطاب قرار نمی‌دهد.» شیخ مفید گفت: «امر پروردگار، پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ را به مشورت، مسلتزم احتیاج پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ به افراد نیست و معنای امر به مشورت این نباشد که چون نیازمندی، مشورت کن، بلکه معنا این است که با آنان شورا بنمای نه این که عمل کن تا طرز فکر آنان با افکار تابناکت تقویت شود و گواه این معنا، ادامة همان آیه است که فرموده: « فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ»؛[2] هر زمان عزم کردی توکل بر خدای کن. مرد سنی پرسید: فائدة مشورتی که توأم با عمل نباشد چیست؟ شیخ در جواب گفت: مشورت به خودی خود یا از لحاظ انس و الفت میان مسلمین و یا وسیلة تقویت روحیة آنان با افکار عالیه و بلند پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ و یا برای امتیاز دادن میان افراد منافق و مؤمن است. (که از آرای ابراز شده، روحیه هر کدام به دست می‌آید). بنابراین مشورت کردن پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ از روی احتیاج نبوده تا با عقیدة ما سازگار باشد.[3] [1] . آل عمران، 159. [2] . همان. [3] . الوقایع و الحوادث، محمد باقر علوی، ج 1، ص 50 ـ 52. (نقل از قصص العلماء تنکابنی)

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در یکشنبه 89/10/19 ساعت 8:25 عصر موضوع مناظرات ورفع شبهات | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

عمر بن عبدالعزیز برای بررسی عملکرد عامل خود در خراسان دستور داد تا علمای خراسان یک نفر را به عنوان نماینده، نزد او حاضر کنند تا حقیقت حال را از او سؤال نماید.
عالم: ای امیر! ابتدا دستور بده تا مجلس را خلوت کنند تا عرایضم را به حضور برسانم.
عمر بن عبدالعزیز: چرا مجلس را خلوت کنم؟! تو مطالبت را بگو. اگر راست بود اهل مجلس تصدیق می‎کنند و اگر دروغ بود تکذیب.
عالم: خلوت مجلس برای خاطر خودم نیست بلکه بخاطر شماست زیرا می‎ترسم بعضی حرفها در میان گفته شود که امیر کراهت دارد آن حرف‎ها را مردم بشنوند.
عمر بن عبدالعزیز مجلس را خلوت کرد و به عالم گفت: بگو هرچه می‎خواهی.
عالم: آیا تو خلیفه مسلمین هستی؟
عمر بن عبدالعزیز: آری.
عالم: این خلافت از کجا به تو رسیده است؟
عمربن عبدالعزیز: این چه سؤالی است که می‎پرسی؟! مگر تو به خلافت من اعتقاد نداری؟!
عالم: نه!
عمربن عبدالعزیز: چرا؟!
عالم: اگر تو بگویی خلافت من از طرف خدا و رسولش به من واگذار شده قطعاً دروغ گفته‎ای و اگر بگویی اجماع مسلمین بوده باز دروغ گفته‎ای زیرا من و بسیاری از مسلمانان نفهمیدیم که تو چه وقت خلیفه شدی و ما هرگز رأی به خلافت تو نداده‎ایم.
و اگر بگویی خلافت از پدرانم به من ارث رسیده چرا تنها تو صاحب ارث شدی با اینکه پدرت اولاد زیادی داشت.
عمربن عبدالعزیز: ساکت شد و جوابی نداد.
عالم: الحمد لله که اقرار به حق کردی و پذیرفتی که این خلافت حق کس دیگری است. آنگاه افزود: ای عمر! اگر کسی مال مسلمین را غصب کند آیا آن مال بر او حلال است؟
عمربن عبدالعزیز: قطعاً حرام است و تصرف در آن مال جایز نیست.
عالم: اگر کسی خلافت را از صاحب آن غصب کند و بیت المال مسلمین را به زور از ایشان بگیرد آیا گناهانش به گردن خود او نیست؟
عمربن عبدالعزیز: قطعاً گناه بر گردن غاصب خلافت است.
عالم: پس تو چرا خودت را به خطر سقوط در جهنم می‎اندازی و چرا خلافت را قبول کرده‎ای و در مال مسلمین تصرف می‎کنی؟!
به خدا قسم اولین نفر ما بواسطة اولین شما (ابوبکر) هلاک شد و اوسط ما با اوسط شما و آخرین ما با آخرین شما هلاک خواهند شد.
این مطالب را گفت و از حضور عمر بن عبدالعزیز برخاست و رفت.[1]

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در یکشنبه 89/10/19 ساعت 8:24 عصر موضوع مناظرات ورفع شبهات | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

  «آیه تطهیر» درباره پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله و حضرت على علیه السّلام و حضرت فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین علیهم السّلام نازل شده است‏

 (2) [صحیح مسلم‏] در کتاب «فضایل صحابه» در باب فضایل اهل بیت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله، به سند خود، از «صفیّه دختر شیبه» او هم از «عایشه» روایت کرده است، بامداد یکى از روزها رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله گلیمى را که از پشم سیاه بافته شده بود، بر دوش داشت و عازم بود از خانه بیرون برود، در آنحال، حسن بن على علیه السّلام وارد شد، حضرت او را در زیر آن گلیم جاى داد پس از آن، حسین علیه السّلام وارد شد، او را هم در زیر گلیم قرار داد بعد از آن، فاطمه علیها السّلام آمد، او را هم در زیر گلیم برد پس از آن، على علیه السّلام آمد، او را هم در زیر گلیم در آورد سپس این آیه را تلاوت کرد  :

إِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً مؤلف گوید: این حدیث را «حاکم نیشابورى» در [مستدرک الصحیحین 3/ 147] نقل کرده و گفته است: این حدیث طبق نظریه «بخارى  »

و «مسلم» از احادیث صحاح است. «بیهقى» هم، در [سنن 2/ 149] این روایت را نقل کرده است و «ابن جریر» در [تفسیر 22/ 5] حدیث مزبور را از «عایشه» نقل کرده است و «سیوطى» در «الدّر المنثور»، ذیل آیه تطهیر، در سوره احزاب، به نقل آن پرداخته و گفته است: این حدیث را «ابن ابى شیبه» و «احمد» و «ابن حاتم» روایت کرده‏اند. و «زمخشرى» در «کشّاف» در ذیل آیه مباهله، به مناسبتى متعرض نقل حدیث مزبور گردیده است و «فخر رازى» هم، در تفسیر آیه مباهله به نقل آن حدیث پرداخته است و اظهار مى‏دارد این روایت تا حدى مورد اتفاق مفسّران و محدّثان است و صحت آنرا پذیرفته‏اند  .

 (1) [صحیح ترمذى 2/ 209] به سند خود، از «عمرو بن ابى سلمه»، ربیب پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله (پسر زن)، نقل کرده است، هنگامى که آیه تطهیر  :

إِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ ... نازل شد رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در خانه «امّ سلمه» بود، در این رابطه، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، حضرت على و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین علیهم السّلام را به حضور طلبید و آنان را در حالیکه حضرت على علیه السّلام پشت سر مبارک رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله بود، در زیر کساء قرار داد و آنگاه گفت: بار خدایا! اینان اهل بیت من هستند، پلیدى را از آنان بر طرف کن و آنها را پاک و پاکیزه گردان. «امّ سلمه» از فرصت استفاده کرد به عرض رسانید: آیا من هم، از ایشانم؟ رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: تو در جاى خودت باش، تو سرانجام خوبى خواهى داشت  .

مؤلف گوید: این روایت را «ترمذى» در (2/ 308) هم، روایت کرده و در باب «فضایل» از «امّ سلمه»، «معقل بن یسار»، «أبو حمراء» و «أنس»، روایت کرده است و «طحاوى» نیز، در [مشکل الاثار 1/ 335] به نقل آن پرداخته است و «ابن اثیر جزرى» هم، در [اسد الغابة 2/ 12] نقل کرده است و «ابن جریر طبرى» نیز، در [تفسیر 22/ 6 و 7] آنرا نقل کرده و اظهار مى‏دارد: این حدیث از «امّ سلمه» روایت شده است  .

(2) [سیوطى در الدّر المنثور] در تفسیر آیه تطهیر در سوره احزاب [ج 5/ 198 و 199] گفته است: «ابن مردویه» از «امّ سلمه» روایت کرده است که آیه‏

تطهیر در خانه من نازل شد و در آن هنگام، هفت تن در خانه‏ام بودند: «جبرئیل»، «میکائیل»، على، فاطمه، حسن و حسین علیهم السّلام و من هم، در کنار در خانه ایستاده بودم و عرض کردم: یا رسول الله! آیا من از اهل بیت شما بشمار نمى‏آیم؟ فرمود :

سرانجام کار تو بخوبى منتهى مى‏شود و تو از همسران پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله هستى.

 (1) [همان کتاب‏] «ابن مردویه» و «خطیب» از «ابو سعید» روایت کرده‏اند، در روزى که نوبت «امّ سلمه» بود، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در منزل او تشریف داشت، در آن هنگام «جبرئیل» نازل شد و «آیه تطهیر» را آورد. رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، حسنین و فاطمه و على علیهم السّلام را بحضور طلبید و آنها را نزدیک خود آورده در زیر عباى خود قرار داد. در آن موقع میان آنها و «امّ سلمه» پرده‏اى حایل بود. رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود:

بار خدایا! اینان اهل بیت من هستند؛ پروردگارا! پلیدى را از آنها دور کن و آنان را آنچنان که شایسته است، پاکیزه فرما. «امّ سلمه» گفت: یا نبىّ الله! آیا من هم، از آنان هستم؟ فرمود: اى امّ سلمه! تو از حدّى که دارى تجاوز مکن که سرانجام تو بخوبى منتهى خواهد شد.

 (2) [همان کتاب‏] «ترمذى» به روایت صحیح، و «ابن جریر»، «ابن منذر» و «حاکم» به روایتى که صحت آنرا امضاء کرده است و «ابن مردویه» و «بیهقى» در «سنن»، از چندین طرق از «امّ سلمه»- رضى الله عنها- روایت کرده‏اند که گفت:

آیه تطهیر در خانه من نازل شد و در آن هنگام، فاطمه، على و حسنین علیهم السّلام در خانه من بودند. رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به منظور عظمت دادن به خاندان خویش، عباى خود را بر فراز سر آنان قرار داد و فرمود: بار خدایا! اینان اهل بیت من هستند. اینک، پلیدى را از آنان برطرف فرما (به عبارت بهتر، آنان را مصداق «آیه تطهیر» قرار داده) و بخوبى هر چه تمامتر، آنان را پاکیزه گردان.

 (3) [همان کتاب‏] «ابن جریر» و «ابن ابى حاتم» و «طبرانى» از «ابو سعید خدرى» روایت کرده‏اند که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: آیه تطهیر در شأن من، على،

فاطمه، حسن و حسین علیهم السّلام نازل شده است

ادامه مطلب ...

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در یکشنبه 89/10/19 ساعت 11:30 صبح موضوع آیات در شان اهل بیت | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

  ‏ نماز بدون درود بر «محمّد و آل محمّد صلّى اللّه علیه و آله» پذیرفته نمى‏شود

   (2) [سنن بیهقى 2/ 379] به سند خودش، از «ابو مسعود» نقل کرده است که گفته: هر گاه نماز گزارم و در آن نماز، بر «محمد و آل محمد» درود نفرستم، یقین دارم که نماز کاملى بجاى نیاورده‏ام.

مؤلف گوید: بار دیگر حدیث مزبور را با اندک فاصله‏اى روایت کرده است و در آن حدیث، بجاى «صل على محمد و آل محمد»، «على محمد و آل محمد» آورده است و «دارقطنى» هم، در [سنن خود/ 163] به ذکر این حدیث پرداخته است.

 (3) [سنن دارقطنى ص 136] به سند خود، از «ابو مسعود انصارى» روایت کرده است، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: کسى که نماز بگزارد و در آن نماز، بر من و اهل بیتم درود نفرستد، نمازش مقبول نخواهد بود.

 (4) [ذخائر العقبى ص 199] از «جابر» روایت کرده است که مى‏گفت: هر گاه نماز بگزارم و در آن نماز، بر «محمد و آل محمد صلّى اللّه علیه و آله» درود نفرستم، گمان ندارم آن‏

نماز مقبول پیشگاه الهى قرار بگیرد.

 (1) [الصواعق المحرتة ص 88] شافعى گفته است:

         یا اهل بیت رسول اللّه حبّکم             فرض من اللّه فى القرآن انزله‏

             کفاکم من عظیم القدر انّکم             من لم یصلّ علیکم لا صلوة له‏

؛ «اى خاندان رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله، محبت و علاقه‏مندى به شما، از سوى خدا تعالى واجب شده است و وجوب آنرا خداى بزرگ در قرآن کریم نازل کرده است.

درباره بزرگى شما همین بس که هر گاه کسى در هنگام نماز درود بر شما نثار نکند، نمازش مقبول پیشگاه حق تعالى نخواهد بود».

مؤلف گوید: دو بیت مزبور را «شبلنجى» در [نور الابصار ص 104] آورده است و بزودى در باب آینده به بخشى از اخبار اشاره مى‏شود که در آنها آمده است که در تشهّد نماز دستور داده است، بر «محمّد و آل محمّد» درود بفرستند. چنانکه در این حدیث آمده است: «هر گاه یکى از شما به تشهّد نماز مى‏پردازد، بر اوست که بگوید:

 «اللّهمّ صلّ على محمّد و (على) آل محمّد»

از این حدیث پیداست که امر به گفتن صلوات فرموده است و «امر» هم، دلیل بر وجوب است و هر گاه یکى از واجبات نماز بدون جهت ترک شود، نماز باطل است و مقتضاى قاعده، بطلان نماز است تا آنجا که اگر آن واجب، بطور سهو هم ترک شود، باز هم، نماز باطل است مگر اینکه دلیلى بر صحت آن نماز دلالت کند، از قبیل:

 «لا تعاد الصلوة الّا من خمس»

 (تا به آخر حدیث). «فخر رازى» در تفسیرش، در ذیل تفسیر «آیه مودّت»، سوره «شورا» اظهار داشته است: درود فرستادن بر آل پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله از موقعیت بزرگ و بى‏سابقه‏اى برخوردار است؛ به همین دلیل است که دعاى براى اهل بیت را پایان‏گیر تشهّد نماز قرار داده است و فرموده است در پایان تشهّد بگویید:

 «اللّهم صلّ على محمّد و على آل محمّد»

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در یکشنبه 89/10/19 ساعت 11:18 صبح موضوع فضایل امیرالمونین علی بن ابیطالب(ع) | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت

 دعا بدون درود بر محمّد و آل محمّد صلّى اللّه علیه و آله، به اجابت نمى‏رسد

 (2) [کنز العمال 1/ 173] هیچ دعائى بوجود نمى‏آید مگر اینکه میان آن دعا و خداى تعالى، حجاب و مانعى ایجاد مى‏شود و تا بر محمد صلّى اللّه علیه و آله درود نفرستد، دعاى او به اجابت نمى‏رسد و در صورتى که درود بر محمّد صلّى اللّه علیه و آله بفرستد، آن حجاب بر طرف مى‏گردد و دعا وارد مى‏شود و مورد اجابت قرار مى‏گیرد و هر گاه درودى بر محمّد نفرستد، دعا باز مى‏گردد و به اجابت نمى‏رسد. این حدیث را «دیلمى» از حضرت على علیه السّلام روایت کرده است  .

مؤلف گوید: حدیث مذکور را «ابن حجر» در [صواعق ص 88] یاد کرده است و چنین نقل نموده است: «دیلمى» از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله روایت کرده است که فرمود: دعاى دعاکننده به هدف اجابت نمى‏رسد مگر اینکه پیش از آن، بر محمّد و آل محمد صلّى اللّه علیه و آله درود بفرستد و بگوید  :

 «اللّهمّ صلّ على محمّد و آله  »

 (3) [فیض القدیر 5/ 19] «طبرانى» در «الاوسط» از حضرت على علیه السّلام به‏

روایت موقوف  »

 نقل کرده است. هر گونه دعائى از رسیدن به هدف اجابت ممنوع است مگر آنکه براى اجابت آن، بر «محمّد و آل محمّد صلّى اللّه علیه و آله» درود بفرستد  .

 «هیثمى» رجال سند این حدیث را از ثقات یاد کرده است  .

مؤلف گوید: حدیث مزبور را «متّقى» در [کنز العمال 1/ 214] از «عبید الله بن ابو حفص عیشى» در کتاب حدیثش و «عبد القهار رهاوى» در «اربعین» اش و «طبرانى» در «الکبیر» و «بیهقى» در «شعب الایمان» نقل کرده‏اند  .

 (1) [فیض القدیر 3/ 543] دعاى دعوت کننده از نیل به حضور خدا و اجابت آن، مردود است مگر آنکه بر «محمّد صلّى اللّه علیه و آله و اهل بیت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله» درود بفرستد. این حدیث را «ابو الشیخ» از حضرت على علیه السّلام روایت کرده است  .

و در شرح آن گفته است: «بیهقى»، حدیث مزبور را از «شعب الایمان» به همان طریق که ذکر شده است، به حدیث مرفوع و موقوف، نقل کرده است. گذشته از این، «ترمذى» هم، آن روایت را از «ابن عمر» با اندک تغییرى روایت کرده است  .

مؤلف گوید: روایتهاى مزبور را دو روایت دیگر تأیید کرده‏اند یکى از آنها، روایتى است که «متّقى» متعرض شده است  .

 (2) [کنز العمال 1/ 181] رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله خطاب به على علیه السّلام فرمود: یا على! هر گاه از پیشآمدى اندوهناک شدى، این دعا را بخوان  :

 «اللّهمّ احرسنى بعینک الّتى لا تنام و اکنفنى بکنفک الذى لا یرام  »

 (این دعا را ادامه داده است تا آنجا که فرموده است  )

 «اسئلک ان تصلّى على محمّد و آل محمّد و بک ادرء فى نحور الاعداء و الجبابرة  »

. این حدیث را «دیلمى» در «مسند الفردوس» از حضرت امیر المؤمنین، على علیه السّلام، نقل کرده است  .

 (3) [ثعلبى در کتاب قصص خود، در قصه حضرت یوسف علیه السّلام ص 157  ]

نقل کرده است، پس از چهار روز که حضرت یوسف علیه السّلام در چاه بود، «جبرئیل» نازل شد و خطاب به او گفت: اى غلام! (غلام فرزند بالغ) چه کسى تو را در میان این چاه انداخته است؟ یوسف علیه السّلام گفت: برادران پدریم مرا در این چاه انداخته‏اند. «جبرئیل» پرسید: چرا و به چه سبب تو را در چاه افکندند؟ در پاسخ گفت: به جهت موقعیتى که نزد پدرم داشتم، بر من حسد ورزیدند و مرا در چاه افکندند. «جبرئیل» گفت: آیا مى‏خواهى از این چاه رهائى پیدا کنى؟ یوسف علیه السّلام گفت: آرى! «جبرئیل» گفت: براى رهائى خودت، از این دعا استفاده کن: «یا

صانع کلّ مصنوع و یا جابر کلّ مکسور و یا حاضر کلّ ملاء و یا شاهد کلّ نجوى و یا قریبا غیر بعید و یا مونس کلّ وحید و یا غالبا غیر مغلوب و یا علّام الغیوب و یا حیّا لا یموت و یا محیى الموتى لا اله الّا انت سبحانک، اسئلک یا من له الحمد یا بدیع السّموات و الارض یا مالک الملک و یا ذالجلال و الاکرام اسئلک ان تصلّى على محمّد و على آل محمّد و ان تجعل لى من امرى و من ضیقى فرجا و مخرجا و ترزقنى من حیث أحتسب و من حیث لا أحتسب  ».

حضرت یوسف علیه السّلام دعاى مزبور را بطورى که «جبرئیل» گفته بود، خواند  .

خداى تعالى او را از چاه و از گزند برادرانش رهائى بخشید و او را به ملک مصر نایل ساخت، که انتظار چنین مقامى را نداشت  !

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در یکشنبه 89/10/19 ساعت 11:1 صبح موضوع جایگاه حضرت علی (ع) نزد خداوند | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت