بلی اگر کسی یک روز رجب یا شعبان  را روزه بگیرد، بهشت بر او واجب است؛ امّا به شرطها و شروطها.
شرط نخستش آن است که شخص، موحدّ باشد. چون خدای تعالی از غیر موحّد، هیچ عملی را نمی پذیرد.
شرط دوم آن است که اهل ولایت باشد. چون خود توحید نیز بدون ولایت، پذیرفته نیست. توحید بدون ولایت، مثل لامپ بدون برق است؛ که ایجاد روشنایی نخواهد کرد.
شرط سومش آن است که شخص، واجباتش را به جا آورد؛ بخصوص نماز را. لذا در روایات آمده که از تارک الصلاة هیچ عملی قبول نمی شود.
شرط چهارمش آن است که شخص، اهل تقوا باشد. چون از غیر متّقی، عملی پذیرفته نیست. فرمود: « ... إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقین ــ جز این نیست که خدا فقط از متّقیان قبول می کند» (المائدة:27)
شرط پنجم آن است که شرائط روزه را مراعات نموده باشد.
با این شرائط، خداوند متعال، بهشت را بر شخص واجب می نماید؛ یعنی اگر لغزشهایی هم دارد، به واسطه ی این عملش، پاک می شوند. گناهان فراوانی هستند که در گذشته انجام داده ایم و یادمان رفته اند؛ لذا از آنها توبه هم نکرده ایم. چه بسیار گناهان که انجام داده ایم و اصلاً متوجّه انجام دادنش نشده ایم. مثلاً چه بسا شب صدای تلوزیونمان را بلند نموده ایم و همسایه را نگذاشته ایم بخوابد؛ آنگاه او فردا با حالت خواب آلود رانندگی نموده و تصادف کرده است. از این گونه جنایات ناپیدا در پرونده ی اعمال ما کم نیست؛ و همه ی اینها حساب دارد؛ چون بر ما واجب است که بسیار دقیق باشیم تا حقّی را ضایع نسازیم. ما حتّی مجاز نیستیم با صدای نماز یا مجلس روضه ی خودمان هم کسی را آزار دهیم. لذا چه بسیار خیرات ما که روز قیامت، وبال گردنمان خواهد بود. و اعمال مستحبّی هستند که این گونه بار سهل انگاری های ما را سبک می کنند؛ که از جمله ی آنهاست روزه ی ماه رجب.
در برخی روایات آمده که مومن در آخرت در پرونده ی اعمال خود حقوق الناسی مشاهده می کند که در دنیا فکرش را هم نمی کرده که چنین حقّی بر گردنش باشد. لذا آنجا گرفتار می شود. در این حال که خود را در پرتگاه جهنّم می یابد، خدای تعالی امر می کند ملائک را که از جانب من، صاحب حقّ را راضی نمایید و بنده ام را از دستش رها سازید. امّا چرا خدا چنین می کند. به پاداش آنکه خدا اموری را بر او واجب نکرده بود و او برای خدا آن اعمال نیک را انجام داده است. پس همان گونه که او برای خدا کاری نموده که بر او واجب نبوده، خدا نیز در جایی که از کسی جز خدا کاری ساخته نیست، به دادش می رسد.
البته این که گفتیم، حدّ اقلّ ماجراست؛ برای آنها که از ترس جهنّم یا به طمع بهشت، ماه رجب را روزه گرفته اند.
امّا برخی از متّقیان، در ماه رجب، روزه ای می گیرند از نوعی دیگر. اینان نه از ترس جهنّم و نه برای اجر آخرت، بلکه فقط و فقط برای محبّت خدا و انس با او، در ماه رجب، روزه می گیرند؛ و ماه رجب را بزرگ می دارند، همان گونه که کعبه و مساجد و حرمهای اهل بیت(ع) را تعظیم می نمایند. اینها هر ساله منتظر ماه رجب می مانند تا اعمال آن را به جا آورند؛ و همین روحیّه است که آنان را ترقّی وجودی می دهد؛ به گونه ای که وقتی در آخرت محشور می شوند، قیافه ای پر نور و تاجهایی بر سر دارند. از جانب خدای تعالی ندا می رسد که کجایند رجبیّون؟ در این هنگام اینها برمی خیزند؛ در حالی که هزاران فرشته آنها را همراهی می کنند. پس خدای تعالی با اکرام و تعظیم آنها را وارد بهشت می نماید. اینها کسانی هستند که ماه رجب را سکوی پرش خود قرار داده اند. در ماه رجب خیز بر می دارند، در شعبان سرعت می گیرند و در ماه رمضان، پرواز می کنند؛ تا سال بعد فرا رسد؛ باز در رجب خیز می گیرند و سرعت می گیرند، و این بار به افقی برتر می پرند. این گونه افراد را اهل مراقبات گویند. اینها در سایه ی همین شیوه، همواره سال به سال بالا می روند و همواره از دامهای ابلیس بیشتر فاصله می گیرند.

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در چهارشنبه 90/4/15 ساعت 10:14 عصر موضوع | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت