(1) [هیثمى در مجمع 8/ 250] از «حسن بن زبیر اسدى» نقل کرده است که در یکى از روزها، «عمر خطّاب» به «ابن عبّاس» گفت: از حکایتهاى شگفت‏آور خود حکایتى براى من نقل کن. «ابن عبّاس» در پاسخ گفت: «حزیم بن فاتک اسدى» به من گفت: در یکى از اوقات، شترم از نظر ناپدید شد، به تعقیب آن برخاستم و بالاخره آن حیوان را در محل «ابرق عراق» یافتم؛ آنگاه عقال کرده و همچنان که عقال بود، براى رفع خستگى، به پشت و پاى آن حیوان تکیه داشتم، این پیشآمد، نزدیک به ظهور رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله بود و طبق آئین جاهلیت و به منظور پیش‏گیرى از خطرات احتمالى، به خواندن این تعویذ پرداختم‏

«اعوذ بکبیر هذا الوادى، اعوذ بعظیم هذا الوادى  »

  ؛ در این حال صداى هاتفى به گوشم رسید که مى‏گفت  :

ویحک عذ بالله ذى الجلال             منزّل الحرام و الحلال‏ 

و وحّد الله و لا تبال             ما هول ذى الجن من الاهوال‏

اذ یذکر الله على الامیال             و فى سهول الارض و الجبال‏

و صار کید الجن فى سفال             الا التقى و صالح الاعمال‏

  ؛ «واى بر تو! به جاى آن که به کبیر بیابان پناه برى، به خداى بزرگوار که صادرکننده حکم حلال و حرام است، پناهنده شو و خدا را به یکتائى یاد کن و از ترس جن که ترسى ندارد، بیمناک مباش؛ زیرا او هم، از فرسنگها، در بیابانها و کوهها، به او پناهنده مى‏شود. آرى، پرهیزگارى و نیکوکارى است که حیله جن را از پاى درمى‏آورد. «حزیم» گوید: در پاسخ او گفتم  :

یا ایها الداعى ما تحیل             ارشد عندک ام تضلیل‏

  ؛ «اى خواننده! در این رابطه مرا به کجا رهنمائى مى‏کنى، آیا براهى مى‏خوانى که هدایت من در آن است، یا به طریقى که مایه گمراهیم است؟» در پاسخ من این ابیات را سرود  :

هذا رسول الله ذو الخیرات             جاء بیاسین و حامیمات‏

و سور بعد مفصلات             محرمات و محلّلات‏

یا مر بالصوم و بالصلوة             و یزجر الناس عن الهنات‏

قد کن فى الایام منکرات؛ «آرى، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله با در دست داشتن همه گونه خوبیها ظاهر شد، از جمله قران کریم است که در آن نخست سوره «یس» و سوره‏هاى «حم» نازل شده است و بعد از آن، سوره مفصّله (سوره‏هائى است که داراى فواصل کوتاه مى‏باشد) و در ضمن آن به احکام حلال و حرام پرداخته و مردم را به روزه گرفتن و نماز خواندن، دعوت نموده و از کارهاى ناشایست و پلید که روزگارى آن مردم گرفتار بودند، نهى مى‏کند  .

در تعقیب گفتگوها، از وى پرسیدم: تو کیستى؟ در پاسخ گفت: من! مالکم؛ از طرف رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مأمور جنّیان نجدم. اظهار داشتم: هر گاه کسى را سراغ داشتم که شترانم را مواظبت نماید، نزد او رفته و ایمان مى‏آوردم. در پاسخ گفت  :

من از آنها محافظت مى‏کنم و بیارى خدا، بسلامت در اختیار کسان تو در قرار مى‏دهم. در این هنگام عقال از پاى شتر برداشتم و به سوى مدینه روانه شدم. روز جمعه، وارد مدینه شدم، ورود من مصادف با نماز جمعه بود که مسلمانان همراه با رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله برگزار مى‏کردند، با خود گفتم باشد تا پس از فراغت از نماز، به حضور پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله شرفیاب گردم. بدین منظور از شتر پیاده شدم و شتر را عقال کردم. در این هنگام، ابوذر (ره) با من ملاقات کرد و گفت: رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله تو

را بحضور مى‏طلبد. بحضور پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله رهسپار شدم، به مجردى که مرا دید، فرمود: پیرمردى که ضمانت کرده بود شترهایت را به خانه تو رساند، به عهد خود وفا کرد و آنها را به سلامت به خانه‏ات برد. گفتم: خدا او را بیامرزد! فرمود: آرى، خدا او را بیامرزد. در این حال به یکتائى خدا اعتراف کردم و مسلمان شدم  .

این حدیث را «طبرانى» هم نقل کرده است‏

بعثت پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله در بهترین قرنها اتفاق افتاده است و موجبات رانده شدن جن را به وجود آورد

(2) [مسند احمد حنبل 2/ 373] به سند خود، از «ابو هریره» نقل کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرموده است: بعثت من در بهترین قرنهاست، قرنها یکى بعد از دیگرى، آغاز شده است و همچنان ادامه داشته است تا به قرنى رسیده است که خود، در آن قرن، مبعوث گردیدم  .

(3) [طبقات ابن سعد 1/ قسم 1/ 110] به سند خود، از «ابن عباس» نقل کرده است، هنگامى که پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله مبعوث شد، جنّیان از رفتن به آسمان رانده شدند و هدف ستارگان قرار گرفتند  .

معمول گروهى از مردم آن روزگار آن بود که هر گاه مى‏خواستند از سرانجام خود یا آینده دیگرى اطلاع پیدا کنند، جایگاهى را ویژه قبیله‏اى از جنّ، تهیه مى‏کردند و به سخنان آنان که مربوط به آینده آنها بود، گوش فرا میدادند. در این هنگام، بعثت پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله خوف و بیمى براى مردم بوجود آورد، نخستین‏

مردمى که از واقعه، ناخودآگاه، بیمناک شدند، مردم «طائف» بود، اینان براى رفع نگرانى خویش، شتر و گوسفند قربانى مى‏کردند و هر روز به این عمل مى‏پرداختند تا جائى که نزدیک بود آنچه در اختیار ایشان بود، همه از دست برود و از آنجا که از کار خود نتیجه نگرفتند، از قربانى کردن، خوددارى نمودند و چنان مى‏پنداشتند که این پیشآمد از بلاهاى آسمانى است و پس از اندک تأمّلى، خطاب به یکدیگر مى‏گفتند: هر گاه این پیشآمد از نوع گرفتاریهاى آسمانى باشد چگونه است که آثار بلاء در آسمان به وجود نیامده و راههاى آسمان همچنان به حال پیشین خود، باقى است؟ شیطان در پاسخ آنها گفت: بدیهى است که اینگونه ناراحتى و بیمناکى، مربوط به زمین است و رابطه‏اى با آسمان ندارد. اینک براى دریافت واقعیت آن، از هر بخشى از زمین، مقدارى خاک تهیه کرده به حضورم بیاورید، به دستور او، از هر نقطه زمین، مقدارى خاک براى او آوردند، او یک‏یک آن خاکها را مى‏بویید و دور مى‏ریخت تا به خاک «تهامه» (مکّه) رسید، آنرا بوئیده و گفت: هر گونه پیشآمدى اتفاق بیفتد، از این سرزمین است

پیام پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله به نجاشى و ایمان آوردن او

(2) [مسند احمد حنبل 1/ 461] به سند خود، از «ابن مسعود» روایت کرده است که گفت: رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله گروهى از مسلمانان را که هشتاد مرد بودند، از قبیل «عبد الله بن مسعود»، «جعفر بن ابیطالب»، «عبد الله بن عرفطه»، «عثمان بن مظعون» و «ابو موسى» را بسوى «نجاشى» گسیل داشت، همزمان، مردم قریش هم «عمرو بن عاص» و «عمارة بن ولید» را با هدیه به سوى او، گسیل داشتند. به مجردى که این دو تن، بحضور «نجاشى» رسیدند، سجده کردند سپس در جانب راست و چپ نجاشى قرار گرفتند و گفتند: گروهى از عموزادگان ما، وارد سرزمین شما شده‏اند و از آئین ما دست برداشته‏اند. «نجاشى» گفت: آنان کجا هستند؟

گفتند: در حال حاضر در سرزمین شما به سر مى‏برند، آنها را بحضور خود دعوت کن! «نجاشى» مأمورى را گسیل داشت تا آنها را به حضور بیاورد  .

«جعفر» از همراهان خود خواست تا به او اجازه دهند که شخصا با «نجاشى»، به صحبت پردازد. آنها پیشنهاد او را پذیرفتند. فرستادگان رسول‏

خدا صلّى اللّه علیه و آله عازم دربار «نجاشى» شدند، به مجردیکه «جعفر» بحضور «نجاشى» رسید، سلام کرد و طبق معمول، در برابر او سجده نکرد! درباریان، خطاب به او گفتند: چرا در برابر «نجاشى» سجده نکردى؟ در پاسخ گفت: ما براى غیر خدا سجده نمى‏کنیم! «نجاشى» گفت: با دستور چه کسى براى غیر خدا، سجده نمى‏کنى؟ «جعفر» در پاسخ گفت: خداى عزّ و جلّ، رسولى را براى ما مبعوث کرده است و به ما دستور داده که جز براى خدا، براى دیگرى سجده نکنیم، گذشته از این، به ما فرمان داده است تا نماز بخوانیم و زکات بدهیم  .

(1) «عمرو بن عاص» خطاب به «نجاشى»، گفت: عقیده ایشان درباره «عیسى بن مریم» بر خلاف عقیده شماست! «نجاشى» پرسید: شما درباره «عیسى بن مریم» و مادر او چه مى‏گویید؟ «جعفر» گفت: ما در حق «حضرت عیسى علیه السّلام» همان سخنى را مى‏گوییم که خداى تعالى فرموده است: «عیسى»، کلمة اللّه و روح اوست که خدا آنرا در رحم «عذراى بتول» که دست بشرى هرگز به دامن پاک او، نرسیده است، قرار داد و خدا او را فرزند خود مى‏داند  .

در آنحال، «نجاشى»، چوب دستى که در برابرش به زمین افتاده بود، برداشت و به دست گرفت و خطاب به مردم حبشه و کشیش‏ها و راهبها، گفت: به خدا سوگند! اینها درباره «عیسى» بیشتر از آنچه ما معتقدیم، معتقدند! سپس اضافه کرد: آفرین بر شما! و بر کسى که از سوى او، بدینجا آمده‏اید و من گواهى مى‏دهم، آن شخص رسول خداست و همان بزرگوارى است که اوصاف و ویژگیهاى او را در انجیل خوانده‏ایم و او رسولى است که «عیسى بن مریم» بعثت او را به پیروان خویش، مژده داده است. و به دنبال اعترافى که کرد، خطاب به «جعفر» و همراهان او گفت: هر کجا مى‏خواهید منزل بگیرید و به خدا سوگند، هر گاه موقعیت سلطنت من مانع نمى‏شد بحضور حضرت مى‏رسیدم و کفشهاى او را در برابرش مرتب کرده و حبل انقیاد او را به گردن خویش، مى‏افکندم  !

سپس دستور داد هدیه‏هاى آن دو تن را بازگردانند. گفتگوها تا به اینجا که به پایان رسید، «عبد الله بن مسعود» با شتاب تمام، از همراهان خود، جدا شد تا جنگ بدر را دریابد و معتقد بود هر گاه بمیرد، پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله براى او، از خداى تعالى، آمرزش مى‏خواهد

پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله بزرگ فرزندان آدم و حبیب خدا و برترین آفریدگان و خلیل خدا و محبوب‏ترین و گرامى‏ترین آفریدگان در پیشگاه خداى تعالى است‏

(2) [صحیح مسلم‏] در کتاب «فضائل» در باب برترى پیغمبر ما از همگى آفریدگان، به سند خود، از «ابو هریره» روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: بزرگ فرزندان آدم، در روز قیامت، منم و نخستین کسى هستم که در آن روز از قبر بیرون مى‏آید و اولین کسى هستم که شفاعت مى‏کنم و نخستین فردى هستم که خدا شفاعتم را مى‏پذیرد  .

(3) [صحیح ترمذى 2/ 195] به سند خود، از «ابو سعید» روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: روز رستاخیز که برپا مى‏شود، من بزرگ فرزندان آدم علیه السّلام مى‏باشم و به این بزرگى، به خود نمى‏بالم و لواى حمد، در اختیار من است و به آن نمى‏بالم و حضرت آدم علیه السّلام و پیغمبران دیگر، در آن روز در زیر لواى من، قرار دارند و من نخستین کسى هستم که در روز قیامت از خاک سر برمى‏آورم و به این هم‏

مباهات نمى‏کنم  .

(1) [همان کتاب 2/ 283] به سند خود، از «ابن عباس» روایت کرده است که گروهى از اصحاب رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله در انتظار تشریف‏فرمائى آن حضرت بودند، طولى نکشید حضرت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ظاهر شد و نزدیک به آنان که رسید متوجه شد با یکدیگر گفتگو دارند، در مسیرى که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به سوى اصحاب خود راهى مى‏گشت، گفتگوهاى آنان را به این شرح شنید  :

یکى مى‏گفت: شگفت آنست که خدا، خلیلى از آفریدگان خود براى خویش برگزیده است و به راستى آن خلیل، ابراهیم علیه السّلام است. دیگرى گفت  :

شگفت‏آورتر، آنکه با موسى علیه السّلام سخن گفته است. دیگرى گفت: مهمتر آن است که عیسى علیه السّلام «کلمة اللّه» و روح اوست، دیگرى گفت: بالاتر از اینها، حق تعالى، حضرت آدم علیه السّلام را از میان آفریدگان خویش برگزیده است  .

در این هنگام رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله بر آنها وارد شد و سلام کرد و فرمود: سخنان و اظهار شگفتى‏هاى شما را شنیدم، بدیهى است حضرت ابراهیم علیه السّلام، خلیل الله و موسى، نجى الله و عیسى، روح الله و کلمه او بود و آدم، صفى الله است. در عین حال، تفاوت میان من و آنها، آن است که من حبیب خدایم و تنها به این موضوع، افتخار مى‏کنم. در روز رستاخیز، پرچمدار حمدم و به این نمى‏بالم و نخستین کسى هستم که در روز قیامت از گناهکاران، شفاعت مى‏کنم و شفاعت من، مقبول پیشگاه خدا است و به این هم، افتخار نمى‏کنم و نخستین کسى هستم که حلقه در بهشت را به حرکت در مى‏آورم و خداى تعالى، در بهشت را به روى من مى‏گشاید و من همراه با مؤمنان فقیر و تهیدست، وارد بهشت مى‏شوم و به این هم، نمى‏بالم و من از گذشتگان و آیندگان در پیشگاه خدا گرامى‏ترم و به این هم، فخر نمى‏کنم  .

(2) [کنز العمال 6/ 104] با توجه به حدیث مزبور، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود  :

خداى تعالى حضرت ابراهیم علیه السّلام را به مقام خلّت و حضرت موسى علیه السّلام را براى مناجات با خود، مفتخر گردانید و مرا حبیب خود قرار داد و در این رابطه فرمود  :

سوگند به عزّت و جلالم! حبیبم را، بر خلیل و نجى خودم، برترى مى‏دهم  .

این حدیث را «بیهقى» در ضمن گفتگوئى از شعبه‏ها و مراتب ایمان، از «ابو هریره» روایت کرده است  .

(1) [مسند احمد حنبل 1/ 395] به سند خود، از «معمر» در ذیل آیه شریفه وَ اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهِیمَ خَلِیلًا نقل کرده است، «عبد الملک بن عمیر» از «خالد بن ربعى» او هم، از «ابن مسعود» روایت کرده است که خداى تعالى در این آیه شریفه مى‏فرماید: خداست که صاحب شما را به مقام خلّت برگزیده است. و مراد از «صاحب»، حضرت رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله است  .

(2) [تاریخ بغداد 12/ 301] به سند خود، از «عبد الله» نقل کرده است که به راستى، خداى تعالى، حضرت ابراهیم علیه السّلام را به مقام خلّت برگزید و صاحب شما را خلیل خود، قرار داد. و حضرت محمد صلّى اللّه علیه و آله در روز قیامت، بزرگ فرزند آدم است سپس این آیه را تلاوت کرد: عَسى‏ أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً؛ امید است که پروردگارت، تو را به مقام محمود نایل گرداند  .

(3) [کنز العمال 6/ 114] از قول رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله نقل کرده است که خداى تعالى، مرا خلیل خود قرار داد  .

این حدیث را «حاکم» در کتاب «المستدرک»، از «جندب» روایت کرده است  .

(4) [همان کتاب 6/ 114] چنین آورده است، هنگامیکه حضرت آدم علیه السّلام مرتکب «ترک اولى» شد و از عمل خویش پشیمان گشت، در مقام تضرّع، گفت  :

پروردگارا! از تو مى‏خواهم، بحق محمد صلّى اللّه علیه و آله، مرا بیامرزى! خداى تعالى از وى پرسید: چگونه محمد را شناختى، حال آنکه هنوز او را نیافریده‏ام؟ در پاسخ به‏

عرض رسانید: هنگامیکه مرا به دست خود آفریدى و از روح خودت، در من دمیدى، سر بالا بردم و بر قائمه‏هاى عرش، این جمله را مشاهده کردم: «لا اله الّا اللّه، محمّد رسول اللّه» دانستم به غیر از محبوب‏ترین آفریدگانت، دیگرى را در ردیف نام خودت، متذکر نمى‏شوى! خداى تعالى در پاسخ وى فرمود: راست گفتى، اى آدم! او، محبوب‏ترین آفریدگان من است. و هر گاه مرا به حق او بخوانى، گناهان تو را مى‏آمرزم. و هر گاه وجود محمّد صلّى اللّه علیه و آله، منظور من نبود، تو را نمى‏آفریدم! این حدیث را «ابو داود طیالسى»، «سعید بن منصور»، «ابو نعیم»، «حاکم»، «بیهقى» و «ابن عساکر» از «ابن عمر» روایت کرده‏اند  .

(1) [فیض القدیر 4/ 107] در متن حدیث مزبور چنین آورده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: فرشته‏اى بر من نازل شد و گفت: همواره از کردگار توانا درخواست داشتم تا مرا به ملاقات شما، مفتخر سازد. اینک، همان هنگام فرا رسیده است (به روایت دیگر، به من اجازه داد تا حضور مبارک شرفیاب شوم) به شما مژده مى‏دهم که در پیشگاه خدا، گرامى‏تر از شما، آفریده نشده است.

این حدیث را «ابن عساکر» نقل کرده است.

(2) [سنن دارمى 1/ 26] به سند خود، از «انس» نقل کرده است که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: در روز رستاخیز، نخستین کسى هستم که از قبر ظاهر مى‏شوم و نخستین کسى هستم که پیشوائى اهل محشر را به عهده دارم و هنگامى که مردم محشر ساکت شوند، براى آنها به ایراد خطابه مى‏پردازم. و هر گاه بر اثر گناهانى که انجام داده‏اند در زندان قیامت گرفتار گردند، به شفاعت آنان اقدام مى‏کنم و هر گاه از خود و اعمالشان ناامید گردند، آنان را به رحمت خدا، مژده مى‏دهم. کلیدهاى روز رستاخیز، در اختیار من است. در آن روز، در پیشگاه خداى تعالى، از همه آفریدگان، برتر و والامقام‏ترم. در آن روز، هزار تن خدمتکار سپید اندام که‏

بدنهایشان مانند مروارید غلطان مى‏درخشد، گرداگرد مرا فرا گرفته‏اند.

پیش از این، در باب دوّم، ضمن حدیثى که «سیوطى» در «الدّر المنثور»، از «ابن عباس» نقل کرده است که من پرهیزگارترین فرزند آدم، و گرامى‏ترین ایشان، در پیشگاه خدا هستم و به این هم، نمى‏بالم‏

خداى تعالى به حضرت رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله پنج صفت ارزنده ارزانى داشته که به کسى از آفریدگان پیش از او مرحمت نکرده است و آن حضرت را با داشتن شش صفت ویژه بر انبیاى دیگر برترى داده است‏

(2) [صحیح بخارى‏] در کتاب «تیمّم» در ذیل حدیث دوّم، به سند خود، از «جابر بن عبد الله» روایت کرده است که رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود: پنج صفت از سوى خدا به من ارزانى شده است که به هیچیک از پیغمبران پیشین، آن اوصاف، داده نشده است:

1- از فاصله یک ماه راه، خوف از من، در دل دشمنانم قرار مى‏گیرد.

2- زمین را خداى متعال براى من وسیله سجده و طهارت قرار داده است؛ بنابر این هر مردى از امت من، در هر کجا که وقت نماز را ادراک نماید، باید نماز را بجاى آورد.

3- غنیمت‏هاى جنگى را براى من، حلال کرده است؛ حال آنکه براى‏

هیچیک از پیغمبران پیشین، حلال نبوده است.

4- شفاعت روز قیامت در اختیار من است.

5- هر پیغمبرى بر قوم خود، مبعوث گشته بود، تنها منم که بر عموم مردم، مبعوث گردیده‏ام.

ادامه مطلب ...

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در پنج شنبه 89/10/16 ساعت 10:13 صبح موضوع | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت