از مسائلى که درباره حسین بن على علیه السلام از نظر محققین و متفکرین اسلامى مورد بحث قرار گرفته این است که آیا آن حضرت از ابتداء مى دانست که کشته مى شود و پایان سفر او به سوى عراق شهادت است ؟

اگر مى دانست پس چرا به جانب کوفه حرکت نمود؟ با آنکه خداوند مى فرماید:

ولا تلقوا بایدیکم الى التهلکة
یعنى با دست خود خویشتن را به هلاکت نیفکنید.
آنگاه براى حل این مشکل مطالبى گفته شد که متاءسفانه قسمتى از آنها با واقع کمترین ارتباطى ندارد، اکنون ما به خواست خداوند درباره ى ابن موضوع به طور تفصیل بحث مى کنیم و به بعضى از پاسخهائى که در این باره داده شد و سپس انتقاداتى که بر آنها داریم اشاره مى نمائیم . ما براى حل این مشکل و پاسخ این پرسش از دو راه استفاده مى کنیم :
یک - طبق تفاسیر اسلامى و با در نظر گرفتن سیاق آیات مقصود از هلاکت در این آیه چیست ؟ آیا منظور انجام کارى است که به مرگ و از دست دادن جان منتهى شود؟
دو - بر فرض آنکه مراد از هلاکت از دست دادن جان و استقبال از مرگ باشد آیا مقصود این است که انتخاب راهى که به مرگ منتهى شود در هر صورت و در تمام شرائط غیر جایز است یا آنکه این حکم در موارد عادى و در صورتى است که مصالح بزرگى ضرورت آن را ایجاب نکرده باشد؟
راه اول - طبق تفاسیرى که در مدارک مذهبى درباره ى این آیه موجود است مقصود از هلاکت . از دست دادن جان و انتخاب راهى که به مردن و یا کشته شدن پایان یابد نیست بلکه منظور هلاکتى است که از ترک انفاق مال در راه پیکار با کفار ناشى مى گردد. شخصیت بزرگ اسلامى على بن طاوس ‍ ضمن دادن پاسخ به کسانى که گمان مى کنند عمل حسین بن على علیه السلام وقوع در هلاکت است (!!!) و با آیه (ولا تلقوا بایدیکم الى التهلکة ) آن را منطبق مى توانند مى نویسد: آنها گمان کردند که مقصود از هلاکت در این آیه قتل است در حالى که این چنین نیست .
آنگاه حدیثى را در تاءیید نظر خود بدین گونه نقل مى کند:
اسلم روایت مى کند که ما در جنگ نهاوند یا جنگ دیگرى بود که شرکت داشتیم . مسلمین صفوف خود را منظم ساختند و دشمن هم در برابر ما صف آرائى کرده بود، صفوف دشمن از نظر عرض و طول آن چنان بود که من در هیچ جنگى مانند آن را ندیده بودم ، آنها پشت به دیوار شهر خویش ‍ داده بودند، در این هنگام مردى از صف ما به آنها حمله برد ولى مسلمانان گفتند این مرد با دست خود خویشتن را به هلاکت افکند.
ابوایوب انصارى که صحابه پیغمبر بود در آنجا حضور داشت و خطاب به آنان فرمود: شما این آیه را درباره این مرد تاءویل مى کنید که به دشمن حمله کرد و خواستار شهادت شد؟ در صورتى که چنین نیست : این آیه درباره ى ما اهل مدینه نازل گردید زیرا ما به یارى پیغمبر سر گرم بودیم و از اصلاح اموال خود چشم پوشیدیم و در نتیجه امور زندگى ما ( نسبت بگذشته ) فاسد شد از آن پس تصمیم گرفتیم از یارى پیغمبر سر بر تابیم و به امور مادى و زندگى خود بیشتر بپردازیم در اینجا بود که خداوند اراده ما را مورد انکار قرار داد و این آیه را نازل کرد تا ما با ترک یارى پیغمبر خود با به هلاکت نیفکنیم و معناى آیه این است که اگر از یارى رسول خدا تخلف کنید و در خانه هاى خود بنشینید با دست خود خویشتن را به هلاکت افکندید و غضب خداى را بر خود روا داشتید.
پس این گفتار خداوند رد بر ما است در آنچه که گفته بودیم و تصمیم داشتیم عملى سازیم تحریک ما است به سوى جنگ و پیکار با دشمن نه آنکه نازل گردیده باشد درباره ى مردى که خود شجاعانه به دشمن حمله مى کند و یاران خود را هم به جنگ با آنان تشویق مى نماید و با جهاد کردن در راه خدا آرزوى شهادت دارد تا به نعمتهاى خداوند و رحمت او در آخرت برسد.
طبق این حدیث که اسلم آن را از ابى ایوب انصارى نقل مى کند نه تنها مقصود از هلاکت در آیه فوق رفتن به سوى مرگ و کشته شدن نیست و هیچ گونه ارتباطى با این فکر ندارد بلکه درست در عکس این تصور است و نازل شده تا مردم مدینه را به یارى پیغمبر و فداکارى در راه آن حضرت و هدف آن بزرگوار تشویق نماید و به آنان اعلام کند و که پیکار نکردن با کفار و استقبال ننمودن از مرگ در راه خدا و جهاد با دشمن واقع شدن در هلاکت و نابودى است .
مرحوم شیخ طبرسى مفسر بزرگ اسلامى در تفسیر و توضیح این آیه (ولا تلقوا بایدیکم الى التهلکة ) چهار احتمال نقل مى کند که اول آن با سیاق آیات قبل هم موافق است .او مى نویسد:
احدها انه اراد لاتهلکوا انفسکم بایدیکم بترک الانفاق فى سبیل الله فیغلت علیکم الهدو...
یعنى مقصود خداوند این است که شما خود را با سختگیرى در بذل مال و انفاق نکردن آن در راه خود با کفار به هلاکت نیفکنید تا دشمن بر شما چیره نشود.
در اینجا مراد از هلاکت را غلبه کفار بر مسلمین دانسته که علت آن سختگیرى در بذل مال و انفاق نکردن آن در راه جنگ با آنها است ، این معنا با جمله ى اول آیه و سیاق آیات پیش مطابق است زیرا آیات قبلى همگى درباره ى جنگ و جهاد با کفار است و اینگونه شروع مى شود.
وقاتلوا فى سبیل الله الذین یقاتلونکم ....و اقتلوهم حیث ثقفتموهم و اخرجوهم من حیث اخرجوکم ...و قاتلو هم حتى لاتکون فتنه و یکون الدین کله الله ... فمن اعتدى علیکم فاعتدو اعلیه بمثل ما اعتدى علیکم .
در این آیات خداوند دستور پیکار با دشمن و جهاد در راه خود را مى دهد آنگاه بالافاصله مى فرماید:
وانفقوا فى سبیل الله و لاتلقوا بایدیکم الى التهلکة و احسنوا ان الله یحب المحسنین .
یعنى در راه خدا انفاق کنید و با دست خود خویشتن را به هلاکت نیفکنید.
و با در نظر گرفتن اینکه آیات گذشته همواره تحریص به جهاد با کفار بوده است و در صدر این آیه هم سخن از انفاق فى سبیل الله به میان آورده و سیبل الله را هم در بسیارى از موارد به جهاد در راه خدا تفسیر کرده اند به خوبى روشن مى شود که معناى اول که طبرسى آن را نقل مى کند با صدر آیه و سیاق آیات دیگر کاملا قابل تطبیق است به خصوص آنکه نامبرده این معنا را از ابن عباس و جماعتى از مفسرین حکایت مى کند و ابن عباس تفسیر قرآن را در مکتب على علیه السلام آموخته است از این نظر آراء او مى تواند نشان دهنده ى نظرات خاندان پیغمبر و راسخین در علم باشد و از سوى دیگر خوشبختانه این نقل با آن حدیثى هم که سید بن طاوس از ابى ایوب انصارى روایت کرده بى شباهت نیست و با آن قابل انطباق است ، با این حساب آیه ولاتلقوا بایدیکم الى التهلکه هیچ گونه ارتباطى با دست زدن بکارى که در آن خطر مرگ باشد و رفتن در راهى که پایان آن کشته شدن است ندارد.
فداکاریهائى که به خاطر مصالح بزرگ انجام مى شود.
با در نظر گرفتن مطالبى که ما در تفسیر آیه ولاتلقوا.. از مدارک اسلامى نقل کردیم روشن مى شود که اصولا مقصود خداوند چیزى است که با داستان انتخاب راهى که به هلاکت و مرگ منجر شود هیچ گونه ارتباطى ندارد، اما اکنون (با استفاده از راه دوم ) مى خواهیم ببینیم که اگر فرضا منظور از آیه فوق این باشد که عمل و راهى که پایان آن مرگ است نباید انتخاب گردد آیا ابن دستور در هر صورت و در تمام شرائط است یا آنکه ممکن است عواملى پیش آید که تن دادن به مرگ و استقبال از حوادث نه تنها عملى جایز بلکه لازم و حتمى باشد؟ تردیدى نیست که از دست دادن جان و استقبال از مرگ در تمام شرائط ناروا نیست بلکه در موارد خاصى که دست یافتن به مصالحى بزرگ و هدفهائى عالى ضرورت آن را ایجاب مى کند موضوعى است که نه تنها در اسلام جایز و گاهى هم واجب شمرده شد بلکه از نظر تمام مکتب ها و ملت هاى جهان بدون استثناء لازم و حتمى است .
قرآن با آنکه خود صریحا مى گوید: ولاتلقوا بایدیکم الى التهلکه با این حال براى پیشرفت اسلام و نشر کلمه توحید در برابر کفار دستور جهاد مى دهد و به فداکارى و جانبازى در راه نشر معارف آسمانى این آئین سخت تحریص و ترغیب مى کند و بدیهى است که شرکت در جهاد و جنگ با کفار (بخصوص در بعضى از شرائط سختى که مردم مسلمان در صدر اسلام دارا بودند) خطر مرگ را حتما در بر دارد نه تنها در آن شرائط بلکه بلکه به طور کلى در همه ى جنگهائى که اسلام آن را تجویز کرده ( مانند جنگهائى که دیگران تجویز مى کنند بدون آنکه بخواهیم در ماهیت این نمونه پیکارها بررسى کنیم ) حداقل شرکت کننده 50 . احتمال خطر مى دهد ولى آیا استقبال از این گونه خطرها هم از نظر اسلام وقوع در هلاکت است ؟ قطعا نه . زیرا در مورد جهاد ( که اساس آن بر فداکارى و جانبازى است ) مصالح واقعى و حقیقى بزرگى وجود دارد که دست یافتن به آنها جز از راه استقبال از مرگ عملى نیست .
دست زدن بکارى که پایان آن کشته شدن و یا مردن است هنگامى مصداق وقوع در هلاکت و خود کشى است که منافع عظیمى از نظر عقل و منطق ضرورت آن را ایجاب ننماید.
در قرآن در موضوع جهاد و پیکار با کفار دو دسته از آیات یافت مى شود.
دسته اول - آیات فراوانى است که در آن از کسانى که براى حفظ جان خود و زیستن در این جهان از حمایت اسلام و پیامبر بزرگ آن خوددارى مى کنند و با عذرهاى غیر واقعى و تراشیدن بهانه هائى از شرکت در نبرد با کفار سر بر مى تابند سخت نکوهش گردیده و وعده ى عذاب داده شده است .
خداوند درباره آنهائى که در علاقه به جهاد تظاهر مى کردند ولى پس از آنکه دستور الهى در این باره نازل مى گردید دچار اضطراب و نگرانى شدیدى مى شدند و براى ترس از مرگ آن حکم را مورد اعتراض قرار مى دادند مى فرماید:
الم تر الى الذین قیل لهم کفوا ایدیکم و اقیموا الصلوة و آتوا الزکوة فلما کتب علیهم القتال اذا فریق منهم یخشون الناس کخشیة الله اءواءشد خشیة و قالوا ربنا لم کتبت علینا القتال لولا اخرتنا الى اجل فریب قل متاع الدنیا قلیل و الاخرة خیر لمن اتقى و لا تظلمون فتیلا
در مورد دیگر خداوند هنگام مقایسه مسلمانانى که تخلف آنها از جنگ هیچ گونه ضررى را براى اسلام و اجتماع اسلامى ببار نمى آورد با آنهائى که مردانه از خطر مرگ استقبال مى کردند و با جان و مال خود در راه پیشرفت تعالیم عالیه ى اسلام و کلمه توحید فداکارى مى نمودند مى گوید:
لایستوى القاعدون من المؤ منین غیر اولى الضرر و المجاهدون فى سبیل الله باموالهم و اءنفسهم فضل الله المجاهدین باموالهم و اءنفسهم على القاعدین درجة وکلا و عدالله الحسنى و فضل الله المجاهدین على القاعدین اءجرا عظیما
باز قرآن در باره ى کسانى که با آوردن عذرهاى ناصحیح و غیر واقعى از شرکت در جنگ و از فداکارى در راه خدا خوددارى مى کردند و با این حال از عمل خود مسرور بودند مى فرماید:
فرح المخلفون بمقعدهم خلاف رسول الله و کرهوا ان بجاهدوا باموالهم وانفسهم فى سبیل الله و قالوا لاتنفروا فى الحر قل نار جهنم اءشد حرا لوکانوا یفقهون
همین کتاب آسمانى در مورد چهارم آنهائى را که وظیفه جهاد را براى خود بسیار ناگوار مى دیدند و در انجام آن کندى و سنگینى مى نمودند سخت مورد عتاب قرار داده و مى گوید:
یا ایها الذین آمنوا مالکم اذاقیل لکم انفروا فى سبیل الله اثاقلتم الى الارض اءرضیتم بالحیوة الدنیا من الاخرة فما متاع الحیوة الدنیا فى الاخرة الاقلیل 
در مورد پنجم قرآن مردمى را که نسبت به پدران و فرزندان و برادران و زنان و خویشاوندان و اموال و تجارتها و خانه هاى خود بیش از خدا و پیامبر او و جهاد در راه وى علاقه داشتند سخت تهدید نموده و مى فرماید:
قل ان کان آبائکم و ابنائکم و اخوانکم و ازواجکم و عشیرتکم و اموال اقتر فتموها و تجارة تخشون کسادها و مساکن ترضونها اءحب الیکم من الله و رسوله و جهاد فى سبیله فتربصوا حتى یاءتى الله بامره و الله لایهدى القوم الفاسقین .
در اندیشه از آیات که نقل کردیم خداوند کسانى را که در راه جهاد با کفار تعلل مى ورزند و یا آنکه بر جان خود خائف بودند و به زندگى بیشتر در این جهان علاقه داشتند و بالاخره آنهائى که از فداکارى و جانبازى در راه نشر توحید و حمایت از پیغمبر دریغ مى نمودند سخت مورد نکوهش قرار مى دهد با آنکه جهاد و پیکار با دشمن چیزى جز استقبال از خطر مرگ نیست ، اما آیا مرگ در راه خداوند و شهادت در هنگام جهاد با کفار هم وقوع نفس در هلاکت است ؟!
و قرآن آنها را توبیخ مى کند که چرا نفس خود را به هلاکت نیفکندید؟!
دسته دوم - آیاتى است که خداوند مسلمانى را که از جانبازى و فداکارى در راه او استقبال مى کنند کاملا ستایش کرده و با آنها وعده پاداشهاى اخروى و بهشت مى دهد.
ما براى نمونه در اینجا به قسمتى از این آیات اشاره مى کنیم :
یک - الذین آمنوا و هاجروا و جاهدوا فى سبیل الله باموالهم و انفسهم اعظم درجة عندالله و اولئک هم الفائزون
یعنى آنهائى که به خدا ایمان آوردند و به مدینه هجرت کردند و در راه خداوند (با کفار) با مال و جان خود جهاد نمودند آنها در پیشگاه او داراى منزلت بیشترى هستند و آنها هستند که رستگارند.
در مورد دوم - قرآن به مردم مسلمان دستور مى دهد تا به کفار بگویند که ما دو راه خوب در پیش داریم یکى زندیگ در این جهان است با ایمان و دیگرى شهادت در راه خدا است : قل هل تربصون بنا الااحدى الحسنین .
در مورد سوم - قرآن مى گوید:
ان الله اشترى من المؤ منین انفسهم و اموالهم بان لهم الجنة یقاتلون فى سبیل الله فیقتلون و یقتلون وعدا علیه حقا فى التوریة و الانجیل و القرآن و من اوفى بعهده فاستبشروا بییعکم الذى بایعتم به وذلک هوالفوز العظیم .
یعنى خداوند از مؤ منین مال و جان آنها را خریدارى نمود که در برابر به آنان بهشت عنایت فرماید آنها در راه خدا (فا کفار) پیکار مى کنند آنان را مى کشند و خود هم کشته مى شوند. این وعده ى حقى است که خداوند در تورات و انجیل و قرآن داده است و آن کس که به عهد خود وفا نماید ( و در راه خدا با مال و جان خویش فداکارى کند) او را با این معامله اى که انجام داده بشارت دهید و رستگارى بزرگ همین است .
در این دسته از آیات خداوند از کسانى که با جان و مال خود در راه وى و نشر کلمه ى توحید با کفار پیکار مى کنند تشویق کرده و آنها را به بهشت و زندگى جاویدان آن مژده مى دهد.
خوانندگان عزیز - اکنون شما قدرت قضاوت کنید آیا با در نظر گرفتن این نمونه از آیات ممکن است کسى تصور کند که خداوند مردم را به وقوع در هلاکت و خود کشى و یا به چیزى مانند آن تشویق کرده است ؟ قطعا نه . زیرا وقوع در هلاکت و استقبال از حوادث و مرگ هنگامى تحریم گردیده که مصالح حیاتى منطقى و معقولى آن را ایجاب نکرده باشد ولى در مورد جهاد که موضوع نشر کلمه توحید و نجات اجتماع از کفر و شرک و الحاد و بالاخره تاءمین سعادت مادى و معنوى آنها در پیش است بدون تردید نه تنها استقبال از مرگ و حوادث مورد نکوهش نیست بلکه خود موجب فضیلت و برترى است .
امتیاز این دو ( وقوع نفس در هلاکت و فداکارى در راه اهداف مقدسى و بزرگ ) از یکدیگر حقیقتى است که مورد اعتراف همه ى ملتها و مکتب ها است در بین هر اجتماع و امت خود کشى و استقبال از خطر مرگ در شرائط عادى غیر معقول و ناروا است ، اما آن روزى که مصالح بزرگى از نظر آنها (هر چند در نظر ما موهوم باشد) مانند دفاع از استقلال کشور و یا مقدسات ملى خویش ایجاب کند که با دشمن پیکار نمایند در آن روز نه تنها استقبال از حادثه و خطرها و خویشتن را در معرض هلاکت قرار دادن در نظر آن مصداق خود کشى و هلاکت نفس نیست بلکه بلکه خود موجب افتخار و سر افرازى است و نام آن جانبازان در شمار قهرمانان بزرگ آن اجتماع ثبت مى گردد، بنا بر این باید موضوع خودکشى و یا وقوع نفس در هلاکت را از حساب فداکارى و جان باختن براى دست یافتن به مصالحى بزرگ و هدفهائى عالى و مقدس جدا کرد، زیرا وقوع نفس در هلاکت در شرائط عادى است و این در تمام مکتب ها نامعقول و ناروا است ، ولى فداکارى و جانبازى براى مقاصد انسانى و منطقى حقیقى است که از نظر همه ى ملت ها مورد ستایش است و موجب افتخار شمرده مى شود.
با این توضیح به خوبى روشن مى شود که نهضت حسین بن على علیه السلام و حرکت آن بزرگوار به سوى عراق - با آنکه مى دانست که در آنجا کشته مى شود و به شهادت خواهد رسید نه تنها هیچ گونه ارتباطى با
ولاتلقوا بایدیکم الى التهلکه ندارد بلکه مصداق عالى ترین نمونه ى فداکارى و جانبازى در راه هدفهاى آسمانى و انسانى است که در جهان اسلام انجام گردید.
حسین بن على (ع ) و یاران پاک آن حضرت از بهترین و کاملترین نمونه ى آن آزاد مردانى هستند که خداوند درباره ى آنها فرمود:
ان الله اشترى من المؤ منین انفسهم و اموالهم بان لهم الجنة یقاتلون فى سبیل الله فیقتلون و یقتلون ... و ذلک هو الفوز العظیم .
فرزند پیغمبر و زاده ى امیرالمؤ منین در شرائط دردناکى قرار گرفته بود که اسلام و موجودیت آن و زحمات طاقت فرساى پیامبر بزرگ و خونهاى پاک و مقدسى که در راه پیشرفت آن آئین ریخته شده بود و بالاخره حق و عدالت و آزادى در برابر حکومت بیداد گر دودمان بنى امیه و پسر معاویه در معرض خطر حتمى و سقوط همیشگى قرار داشت خطرى که حسین علیه السلام خود فرمود:
وعلى الاسلام اذ قدبلیت الامة براع مثل یزید
یعنى بر اسلام سلام باد ( و باید با آن وداع کرد) زیرا امت به زمامدارى مانند یزید دچار گردیده است .
در چنین شرائط حیاتى و حساس آیا نهضت حسین بن على علیه السلام و فداکارى فوق طاقت بشرى آن حضرت را ( که با انجام آن اساس توحید و عدالت و آزادى را از نیستى و سقوط نجات بخشید) مى توان مصداق (وقوع نفس در هلاکت دانست ؟ آیا راستى این عمل بزرگ و گذشت بى سابقه اى که سالار شهیدان از خود نشان داد مصداق آیه است که قرآن درباره ى هلاکت نفس مى گوید: و الاتلقوا بایدیکم الى التهلکه ؟!
آیا واقعا جمعى اینگونه فکر مى کنند که فرزند پیغمبر براى آنکه جان خود را در معرض هلاکت قرار ندهد مى بایست در آن عصر تاریک و شرائط ضد اسلامى در مدینه همچنان بنشیند و ناظر باشد تا اسلام و قرآن و زحمات انبیاء و جد بزرگوارش و خونهاى پاکى که در راه حمایت از آنها ریخته شد در معرض هلاکت و سقوط و نابودى همیشگى قرار گیرد؟!
على بن طاوس آن محقق و شخصیت بزرگ اسلامى با توجه به این حقیقت است که ضمن بحث در این باره مى نویسد:
والذین تخققناه ان الحسین علیه السلام کان عالما بما انتهت حاله الیه و کان تکلیفه ما اعتمد علیه
یعنى تا آنجا که ما جستجو و تحقیق کردیم این حقیقت را به دست آوردیم که حسین علیه السلام پایان کار خود را به خوبى مى دانست و وظیفه او در آن شرائط همان بود که بر طبق آن عمل کرده است

*** مارابانظرات خوددرنشرمعارف اهلبیت(ع)یاری دهید***  

نوشته شده توسط شیعه مولا علی (ع)اگر خداتوفیق دهد در جمعه 90/9/4 ساعت 9:27 عصر موضوع | ***استفاده از مطالب باذکرمنبع وفرستادن صلوان باعجل فرجهم مانعی ندارد*** .التماس دعا***لینک ثابت